De nood aan een bevrijdingsfront voor de man

De nood aan een bevrijdingsfront voor de man

The man who ponders over objects of sense forms an attachment to them; from (that) attachment is produced desire; and from desire anger is produced; from anger results want of discrimination; from want of discrimination, confusion of the memory; from confusion of the memory, loss of reason; and in consequence of loss of reason. he is utterly ruined.

- Bhagavad Gita, II

De culturele degeneratie heeft de laatste jaren zo haar dieptepunt bereikt. Liefde is niet meer dan een chemische wisselwerking van enkele jaren, kinderen zijn ongelukjes en trouwen een samenwooncontract van gemiddeld drie jaar. Klassieke literatuur en kunst vergaren meer lagen stof dan geïnteresseerde blikken. En wat te denken van feestdagen, rituelen en religieuze diensten die hooguit nog een decadente betekenis dragen?

Mei’68 is perfect geslaagd in de afbraak van alle pijlers van onze samenleving. De wederopbouw waarin de Frankfurter Schule, feministen, marxisten en trotskisten het voortouw zouden nemen is er nooit van gekomen, maar dat heeft hen er niet van weerhouden te blijven afbreken. De elite van die mislukte revolutie bezet nog altijd de academische stoelen, de politieke mandaten en de opinieleidende posities, zodat eender welk alternatief nooit door zal breken. Een cultuur leidt tot verheffing of tot verval, aangezien dat eerste een verheffend ideaal vraagt zullen we per definitie blijven degenereren, hooguit met een toegenomen welvaart (al is ook dat nu nog maar de vraag).

Omdat de revolutie van Mei’68 echter nooit voltooid is moest natuurlijk wel iets in de plaats komen, dat is de ‘Westerse’ beschaving van de consumens geworden. De cultuur van de massaconsumptie leidt onvermijdelijk tot een decadentie die cultureel en maatschappelijk vernietigend uitwerkt maar tegelijk wel goed is voor de vrije lustenmarkt en daarom het turbokapitalisme de noodzakelijke nieuwe impulsen geeft. Niet voor niets worden die voormalige trotskisten nu in hun posities gehouden door diezelfde internationalistische turbokapitalisten, Mei’68 is al lang geen gevaar meer voor het Westen.

Geslachtsidentiteit

Vertrekkend vanuit deze premisse, kunnen zekere fenomenen onder de loep genomen worden. Een zo’n fenomeen is de verwarring van de geslachten. De geslachtsidentiteit is volledig overhoop gegooid, de Westerse consumens houdt via de decadentie enkel nog de illusie hoog dat iets als een man of vrouw bestaat. Geslachtsidentiteit als biologisch, anatomisch, psychologisch en cultureel bepaald wordt niet per se ontkend maar wel vervormd om in het voordeel van de massaconsumptie te mogen voortbestaan. Het wordt gedoogd in een steriele vorm. Men voelt zich man omdat het masculiene voetbal dat bevestigt, dus neemt men een abonnement op de Jupiler League. Men voelt zich vrouw omdat feminiene kleding dat bevestigt, dus volgt men elk seizoen de laatste internationale mode. Mannen, hormonaal, kopen P-magazine. Vrouwen, verfijnd, kopen Flair. En ga zo maar verder.

Om dit gedoogbeleid door de decadente illusie hoog te houden moet voortdurend innoverend gewerkt worden om nieuwe impulsen te geven, vandaar de voortdurende segmentering van de maatschappij. Dan wordt weer eens gespeeld met de rol van holebi’s door via de massamedia de Gay Parade te marketen (een zeer lucratieve consumentengroep!). Een andere keer zal de Sex and the City en Desperate Housewives rage de sterke vrouw bevestigen, zodat men nog eens wijsgemaakt wordt dat de plaats van het feminisme in de decadentie ligt (haute couture = seksuele bevrijding). Dit is geen verwarring, dit is zelfbevestiging zodat de verwarring juist zeker niet de kop opsteekt. Het is nogal wiedes dat men de traditionele geslachtsidentiteit binnen de islam nog met geen 2-meter-lange paal durft aan te raken uit vrees op die manier verwarring bij de Westerse consumens te zaaien. Dus trekken een paar systeemjournalisten naar Iran om nog maar eens het sprookje van Duizend-en-één-nacht te herbevestigen. En wie dat niet geloven wil, stemt dan maar Vlaams Belang. Alles om maar niet aan onze eigen eeuwige traditie herinnerd te worden.

Het M!LF-bedrog

Een laatste nieuw dieptepunt voor deze praktijk moet toch wel het 2BE programma M!LF (Man Liberation Front) zijn. Dit programma poneert van mannen weer echte mannen te willen maken. Volgens hen zijn mannen aan het vervrouwelijken, en dat moet dringend veranderen. Inderdaad, mannen zijn de laatste jaren aan het ‘vervrouwelijken’ geweest, maar dit is niet meer dan het gevolg van een nieuwe decadente impuls in de geslachtsillusie. Alleen al omdat het ‘vrouwelijke’ waar men van uit gaat net zo goed als het mannelijke onderdeel is van de Westerse consumentencultuur. De afgelopen jaren hebben we in dit licht inderdaad de georchestreerde popularisering van subculturen zoals de Emo en de Metroseksueel gezien. De Emo doet zich voor als een identiteit waarin men zijn emoties niet moet verkroppen en combineert dit met een gothicstijl die een manifestatie van de gevoeligheid moet zijn. Dit heeft dan de vorm gevonden in skinny jeans en met de stijltang bewerkte kapsels, iets wat ook door de vrouwelijke Emo’s wordt gedragen waardoor bij 12-jarigen het vaak even zoeken is met welk geslacht we te maken hebben. De Metroseksueel gaat dan weer over de man die wil bewijzen als man ook de ‘goede’ aspecten van het vrouwelijke over te nemen. Onder vrouwelijk wordt dan verstaan: goed verzorgd, diëten, contouronthullende en felgekleurde kledij…

Seksuele revolutie? Zeg maar gerust massamarketing, deze culturen zijn een zegen geweest voor tal van industrieën die niet meer uitsluitend op de jupilerman konden rekenen. Nieuwe haar- en verzorgingsproducten, nieuwe mode, nieuwe entertainment… Het heeft niet meer gedaan dan de massaconsumptie gericht op de vrouwelijke identiteit open te zetten voor de man, lucratief handeltje... En is het daarbij toeval dat Allstars al meer dan een decennia op het punt van faillissement stond en nu plots terug razend populair is geworden?

Met M!LF wordt nu getracht de jupilerman terug een impuls te geven, zodat ook hier wat meer aan kan verdiend worden. De missie “van mannen terug mannen maken” is natuurlijk maar een slap excuus als men kijkt wat voor vulgariteiten onder die ‘mannelijkheid’ bedoeld wordt: bier, schaars geklede modellen, vulgaire moppen (plots mag seksisme wel!), actiefilms, ongestreken t-hemden…

Is dat de geslachtsidentiteit van de ‘echte’ man? Natuurlijk niet, het is wat gepromoot is geweest na Mei’68 en vooral de laatste decennia steeds meer vulgaire vormen heeft aangenomen, het is een identiteit in de dienst van ongeremd winstbejag. Het dient geen constructieve maatschappelijke ordening, geen hoger doel en heeft geen meerwaarde voor onze toekomst. Het vernietigt elke mogelijkheid tot échte geslachtsidentiteit en dus tot beschaving.

Nood aan echt bevrijdingsfront

Een mannelijke geslachtsidentiteit hoort bepaald te worden door de appreciatie die het krijgt van de verschillende lagen waarmee het in interactie staat, beginnend bij de vrouw en doorgetrokken tot de maatschappij in het algemeen. Het moet een onderscheidende identiteit zijn, dat zeker, maar wel een die de man een maatschappelijke positie geeft waarin hij een meerwaarde kan zijn op alle niveau’s. Cultuur heeft daar in al haar vormen alles mee te maken waardoor we zien waarom subculturen hier al snel (maar niet noodzakelijk) mee botsen.

Daarom is er inderdaad nood aan een ‘bevrijdingsfront’, maar dan wel een die de man in de eerste plaats bevrijdt van het consumentisme. Een eerste voorwaarde zal dan ook zijn dat er gebroken wordt met de invloeden die dit consumentisme in stand houden, zijnde de massamedia. Een identiteit wordt niet opgelegd door de televisie, ze begint bij het individu en manifesteert zich in de wijze waarop het constructief richtinggevend & -bevestigend uitwerkt voor de maatschappelijke rol van de man. Ook het hooguit indirect functionele heeft hier een plaats natuurlijk, opnieuw, cultuur heeft hier alles mee te maken.

Iedereen kent de clichés wel in de trad van “nu ben je een echte man”. Wellicht hebben meeste mannen nu nog een grootvader die praat over bepaalde bewijzen van mannelijkheid, wat kan variëren van militaire dienst tot zelfs trouwen. We vinden hier de verloren kern terug die voor Mei’68 als leitmotiv telde, namelijk de focus, het zelfvertrouwen, de vaardigheden en de deugden die van de man een verantwoordelijk (volwassen) wezen maakt.

En inderdaad, niet toevallig is het de grootvader die het hier altijd over heeft, het is immers een traditie die van man-op-man (incl. inspiratie van historische ‘grote mannen’ zoals in de VSA ooit Jack London en Benjamin Franklin mochten tellen) wordt doorgegeven. De afbraak van het gezin, de atomisering van de maatschappij, het verdwijnen van de klassieke kunst… hebben deze overdracht doorbroken en nu blijft er hooguit nog een karikaturale herinnering over aan dit fenomeen.

Omdat de gramsciaanse cultuurstrijd mijns inziens essentieel is voor de nationale omwenteling als ‘grassroot’ beweging te bewerkstellingen zal het daarom aan de bewuste man zijn een alternatieve cultuurstrijd te voeren. Dit is sowieso een die lijnrecht staat tegenover de consumentenmodellen van nieuwe man (metroseksueel), dan wel oude man (bierbuik). Beiden behoren tot dezelfde georchestreerde consumptiemaatschappij, beiden hebben geen enkel positief effect op de maatschappelijke pijlers waar zo’n effect noodzakelijk is voor een geslachtsidentiteit.

Als belangrijkste pijlers voor de échte man tellen: het gezin (de vrouw, de kinderen), de carrière (zelfstandigheid en kunde) en de gemeenschapsrol (verantwoordelijkheid). De vormelijke kenmerken dienen ten slotte in de eerste plaats tot het losrukken van de massaconsumptie van mode, fastfood (& -drinks) etc. Dit betekent echter hoegenaamd niet als ‘alternatieve’ andersglobalist door het leven gaan, maar juist het herwaarderen van de gewortelde man in de gewortelde samenleving.

De kunst van mannelijkheid

Concluderend wil ik in dit artikel niet in gaan op de concrete uitwerking van dit bevrijdingsfront. Wel kan gesteld worden dat van fenomenen zoals massasubcultuur en M!LF afstand moet genomen worden. Als alternatief kan ik de verrassend succesvolle beweging ‘The Art of Manliness’ noemen (artofmanliness.com). Deze zijn al een paar jaar bezig met het herwaarderen van de man naar zijn rol in de eeuwige traditie. Goed aan deze beweging is dat ze niet openlijk politiek geïnspireerd is, maar wel metapolitieke ambities heeft vanzelfsprekend. Door nuttige adviezen, vraaggesprekken en filosofische mijmeringen zien we dat The Art of Manliness goed onderweg is met precies datgene, de kunst van mannelijkheid herwaarderen en promoten.

Op het moment van schrijven is een project ’30 Days to a Better Man’ gestart, waarbij elke dag een opdracht wordt gegeven en men aanmoedigt de voortgang van de opdrachten bij te houden. Dit houdt alles in van (toekomstige) gezinsplanning tot schoenen poetsen en is een zeer goede aanzet voor ons ook om de geslachtsidentiteit van de man te herdefiniëren in het licht van de ruïnes van onze samenleving.

Willen we de nationale revolutie voor de gewortelde samenleving, dan is het van essentie dat we de culturele strijd in al haar facetten leveren. Deze strijd vraagt wellicht nuchtere analyses als aanzet, maar zal uiteindelijk afhangen van de metapolitiek en vraagt daarom de individuele verantwoordelijkheid van de man om zichzelf los te trekken van de ruïnes.

Laat ons het bevrijdingsnationalisme dan ook en vooral toepassen op onszelf! Tijd voor een echte seksuele revolutie!


MetaMilitant
Nationaal Censor

[Metamilitant is Nationaal Censor en hoofd van de Nationalistische Vormingscel. De meningen geuit in dit opiniestuk weerspiegelen echter niet noodzakelijk deze van de NSV! en zijn geheel voor persoonlijke rekening.]