Information et opinion

Information et opinion

par Georges Feltin-Tracol

Pour cette année 2025, la chaîne publique d’information en continu, France Info, a réalisé une campagne audio-visuelle sur les antennes du service public dans laquelle elle spécifiait que «l’information n’est pas une opinion». Par ce slogan simpliste, tout indiquait à la mystification de masse.

En effet, distinguer l’information de l’opinion relève du sophisme. Le journaliste, qu’il travaille pour un imprimé, une radio ou une télévision, sélectionne toujours et hiérarchise les faits que les agences de presse lui déversent en permanence. Sur les injonctions de son rédacteur en chef, de la conférence de rédaction ou de ses propres convictions, il trie dans le flot de l’actualité. Le journaliste choisit une information qui prend alors une certaine valeur informationnelle si, par exemple à la télévision, il met cette nouvelle en titre principal ou à la fin du JT. Il paraît difficile qu’un journal proclame en Une que les pompiers ont récupéré de la cime de l’arbre le chat de Mme Michu.

Le journaliste passe toujours au tamis les informations. La neutralité des faits n’existe pas. La façon dont elles sont présentées exprime inévitablement une opinion. La loi française sur l’audiovisuel proscrit les chaînes d’opinion. Bien des détracteurs de CNews considèrent qu’elle est une chaîne d’opinion hors-la-loi. On remarquera que Radio Courtoisie, diffusée sur les ondes hertziennes en Île-de-France et en Normandie, se définit comme la « radio de toutes les droites » et déroge en tant que radio d’opinion à cet interdit lamentable.

La montée en puissance des télévisions, des radios et des périodiques imprimés liés à l’ensemble de Vincent Bolloré – ce qu’on appelle la « Bollorosphère » - inquiète les belles âmes de gauche. Même s’il y aurait beaucoup de critiques et de réserves à apporter à ce système médiatique polarisé par CNews, cette inquiétude palpable n’en demeure pas moins une grande source de satisfaction.

Libération des 18 et 19 octobre dernier publiait un supplément consacré au festival « Les 24 h de Libé » parrainé par le Parlement européen, le haut-commissariat aux réfugiés de l’ONU, la Fondation Jean-Jaurès, proche du groupusculaire PS, et… France Info ! Dans ce cahier spécial figurait une contribution de Julia Cagé. Professeur d’économie à Sciences-Po Paris, experte en économie médiatique, récipiendaire en 2023 du prix du meilleur jeune économiste de France, membre du conseil d’administration de l’Agence France-Presse et présidente depuis 2020 de la Société des lecteurs du Monde, elle estime que « la bataille démocratique est devenue une bataille de l’information ». Mélangeant chaînes télé et réseaux sociaux, elle juge « urgent de mieux réguler ces réseaux et de prendre à bras-le-corps le problème de la désinformation ». Le mardi 28 octobre, Emmanuel Macron a lui aussi appelé à réglementer Internet, c’est-à-dire à le censurer.

Prônant la parité sociale sur les listes des candidats (inscrire par exemple 6% d’ouvriers ou 2% d’agriculteurs), oubliant que des corporatistes du XIX^e siècle proposaient déjà cette composition afin d’accroître le caractère conservateur du suffrage universel, Julia Cagé refuse que « la réponse aux médias d’opinion [soit] davantage de médias d’opinion. Or c’est exactement l’inverse qu’il nous faut à garantir les conditions de production d’une information comme bien public, socle indispensable au bon fonctionnement du débat public ». Traduction de la novlangue : il devient impératif de sidérer la population, de modeler ses émotions et de la transformer en hilotisme wokisé.

Il va de soi que Julia Cagé (photo) conjure de « plus que jamais protéger le pluralisme et mettre en place des régulations garantissant l’indépendance des journalistes ». Le fameux pluralisme revendiqué cache en fait un entre-soi endogamique qui ne favorise que des débats convenus entre mondialistes et cosmopolites. À quand une confrontation à grande heure d’écoute entre l’économiste  - lauréat du Prix Lyssenko 2015 - Thomas Piketty, par ailleurs époux de Julia Cagé, et son disciple, l’économiste Gabriel Zucman, le gars qui veut taxer quiconque aurait au moins un euro dans la poche ? On cherche à égarer l’opinion.

Très révélateur sur ce point est l’article de Grégory Marin dans L’Humanité Magazine du 30 octobre au 5 novembre 2025. Ce journaliste dénonce bien sûr sur quatre pages l’«Offensive brune sur l’audiovisuel public»! Il souffre que le service public soit contraint d’inviter régulièrement les élus du RN et de l’UDR, « quitte – écrit-il – à heurter la sensibilité de nombreux auditeurs ». On sort un nouveau prétexte, celui de la sensibilité. A-t-il pensé à la sensibilité des contribuables exaspérés qui financent les associations favorables à l’immigration de masse ou qui font la promotion du gendérisme et d’autres lubies arc-en-ciel ? Le journaliste de L’Huma Mag se désole que ces invitations soumises au temps de parole de l’opposition se fasse au « nom d’un               “ pluralisme ” amputé de son aile gauche ». Ah bon ? Il déplore en réalité l’absence médiatique du NPA – Anticapitaliste, de Révolution permanente ou de l’Union communiste libertaire. C’est aussi le cas pour Florian Philippot des Patriotes qui ne peut venir en plateau ou en studio qu’une fois par trimestre. Vous avez dit démocratie ?

Grégory Marin n’accepte pas que « les chaînes publiques embauchent même chez “l’ennemi”», à savoir les ultra-identitaires et super-nationalistes-révolutionnaires intégraux Alexandre Devecchio, Paul Melun et Nathan Devers! Il se scandalise qu’à l’occasion du second tour de la présidentielle du 8 avril 2022, sur dix-sept chroniqueurs invités à la soirée électorale de France 2, «six œuvraient pour des médias estampillés à l’extrême droite». Mais qui les estampille de cette étiquette supposée infamante sinon leurs détracteurs les plus zélés?

Comment L’Humanité, groupe subventionné à hauteur de plusieurs millions d’euros par an, ose-t-il faire la leçon à l’opinion publique ? En ces temps de disette budgétaire, il serait temps d’arrêter le détournement de l’argent public vers des entreprises déficitaires de formatage de l’opinion. Cela ne rétablirait pas l’équilibre des finances, mais ce serait un signe fort bienvenu d’autant que des titres de presse tels Rivarol, Synthèse nationale, Réfléchir et Agir, Livr’Arbitres et Terre et Peuple Magazine ne vivent que par leurs abonnés. Exister sans la moindre subvention est possible à condition de le vouloir et d’appliquer une stricte rigueur comptable.   

GF-T

• « Vigie d’un monde en ébullition », n° 173, mise en ligne le 9 novembre 2025 sur Radio Méridien Zéro.

De nood aan een bevrijdingsfront voor de man

De nood aan een bevrijdingsfront voor de man

The man who ponders over objects of sense forms an attachment to them; from (that) attachment is produced desire; and from desire anger is produced; from anger results want of discrimination; from want of discrimination, confusion of the memory; from confusion of the memory, loss of reason; and in consequence of loss of reason. he is utterly ruined.

- Bhagavad Gita, II

De culturele degeneratie heeft de laatste jaren zo haar dieptepunt bereikt. Liefde is niet meer dan een chemische wisselwerking van enkele jaren, kinderen zijn ongelukjes en trouwen een samenwooncontract van gemiddeld drie jaar. Klassieke literatuur en kunst vergaren meer lagen stof dan geïnteresseerde blikken. En wat te denken van feestdagen, rituelen en religieuze diensten die hooguit nog een decadente betekenis dragen?

Mei’68 is perfect geslaagd in de afbraak van alle pijlers van onze samenleving. De wederopbouw waarin de Frankfurter Schule, feministen, marxisten en trotskisten het voortouw zouden nemen is er nooit van gekomen, maar dat heeft hen er niet van weerhouden te blijven afbreken. De elite van die mislukte revolutie bezet nog altijd de academische stoelen, de politieke mandaten en de opinieleidende posities, zodat eender welk alternatief nooit door zal breken. Een cultuur leidt tot verheffing of tot verval, aangezien dat eerste een verheffend ideaal vraagt zullen we per definitie blijven degenereren, hooguit met een toegenomen welvaart (al is ook dat nu nog maar de vraag).

Omdat de revolutie van Mei’68 echter nooit voltooid is moest natuurlijk wel iets in de plaats komen, dat is de ‘Westerse’ beschaving van de consumens geworden. De cultuur van de massaconsumptie leidt onvermijdelijk tot een decadentie die cultureel en maatschappelijk vernietigend uitwerkt maar tegelijk wel goed is voor de vrije lustenmarkt en daarom het turbokapitalisme de noodzakelijke nieuwe impulsen geeft. Niet voor niets worden die voormalige trotskisten nu in hun posities gehouden door diezelfde internationalistische turbokapitalisten, Mei’68 is al lang geen gevaar meer voor het Westen.

Geslachtsidentiteit

Vertrekkend vanuit deze premisse, kunnen zekere fenomenen onder de loep genomen worden. Een zo’n fenomeen is de verwarring van de geslachten. De geslachtsidentiteit is volledig overhoop gegooid, de Westerse consumens houdt via de decadentie enkel nog de illusie hoog dat iets als een man of vrouw bestaat. Geslachtsidentiteit als biologisch, anatomisch, psychologisch en cultureel bepaald wordt niet per se ontkend maar wel vervormd om in het voordeel van de massaconsumptie te mogen voortbestaan. Het wordt gedoogd in een steriele vorm. Men voelt zich man omdat het masculiene voetbal dat bevestigt, dus neemt men een abonnement op de Jupiler League. Men voelt zich vrouw omdat feminiene kleding dat bevestigt, dus volgt men elk seizoen de laatste internationale mode. Mannen, hormonaal, kopen P-magazine. Vrouwen, verfijnd, kopen Flair. En ga zo maar verder.

Om dit gedoogbeleid door de decadente illusie hoog te houden moet voortdurend innoverend gewerkt worden om nieuwe impulsen te geven, vandaar de voortdurende segmentering van de maatschappij. Dan wordt weer eens gespeeld met de rol van holebi’s door via de massamedia de Gay Parade te marketen (een zeer lucratieve consumentengroep!). Een andere keer zal de Sex and the City en Desperate Housewives rage de sterke vrouw bevestigen, zodat men nog eens wijsgemaakt wordt dat de plaats van het feminisme in de decadentie ligt (haute couture = seksuele bevrijding). Dit is geen verwarring, dit is zelfbevestiging zodat de verwarring juist zeker niet de kop opsteekt. Het is nogal wiedes dat men de traditionele geslachtsidentiteit binnen de islam nog met geen 2-meter-lange paal durft aan te raken uit vrees op die manier verwarring bij de Westerse consumens te zaaien. Dus trekken een paar systeemjournalisten naar Iran om nog maar eens het sprookje van Duizend-en-één-nacht te herbevestigen. En wie dat niet geloven wil, stemt dan maar Vlaams Belang. Alles om maar niet aan onze eigen eeuwige traditie herinnerd te worden.

Het M!LF-bedrog

Een laatste nieuw dieptepunt voor deze praktijk moet toch wel het 2BE programma M!LF (Man Liberation Front) zijn. Dit programma poneert van mannen weer echte mannen te willen maken. Volgens hen zijn mannen aan het vervrouwelijken, en dat moet dringend veranderen. Inderdaad, mannen zijn de laatste jaren aan het ‘vervrouwelijken’ geweest, maar dit is niet meer dan het gevolg van een nieuwe decadente impuls in de geslachtsillusie. Alleen al omdat het ‘vrouwelijke’ waar men van uit gaat net zo goed als het mannelijke onderdeel is van de Westerse consumentencultuur. De afgelopen jaren hebben we in dit licht inderdaad de georchestreerde popularisering van subculturen zoals de Emo en de Metroseksueel gezien. De Emo doet zich voor als een identiteit waarin men zijn emoties niet moet verkroppen en combineert dit met een gothicstijl die een manifestatie van de gevoeligheid moet zijn. Dit heeft dan de vorm gevonden in skinny jeans en met de stijltang bewerkte kapsels, iets wat ook door de vrouwelijke Emo’s wordt gedragen waardoor bij 12-jarigen het vaak even zoeken is met welk geslacht we te maken hebben. De Metroseksueel gaat dan weer over de man die wil bewijzen als man ook de ‘goede’ aspecten van het vrouwelijke over te nemen. Onder vrouwelijk wordt dan verstaan: goed verzorgd, diëten, contouronthullende en felgekleurde kledij…

Seksuele revolutie? Zeg maar gerust massamarketing, deze culturen zijn een zegen geweest voor tal van industrieën die niet meer uitsluitend op de jupilerman konden rekenen. Nieuwe haar- en verzorgingsproducten, nieuwe mode, nieuwe entertainment… Het heeft niet meer gedaan dan de massaconsumptie gericht op de vrouwelijke identiteit open te zetten voor de man, lucratief handeltje... En is het daarbij toeval dat Allstars al meer dan een decennia op het punt van faillissement stond en nu plots terug razend populair is geworden?

Met M!LF wordt nu getracht de jupilerman terug een impuls te geven, zodat ook hier wat meer aan kan verdiend worden. De missie “van mannen terug mannen maken” is natuurlijk maar een slap excuus als men kijkt wat voor vulgariteiten onder die ‘mannelijkheid’ bedoeld wordt: bier, schaars geklede modellen, vulgaire moppen (plots mag seksisme wel!), actiefilms, ongestreken t-hemden…

Is dat de geslachtsidentiteit van de ‘echte’ man? Natuurlijk niet, het is wat gepromoot is geweest na Mei’68 en vooral de laatste decennia steeds meer vulgaire vormen heeft aangenomen, het is een identiteit in de dienst van ongeremd winstbejag. Het dient geen constructieve maatschappelijke ordening, geen hoger doel en heeft geen meerwaarde voor onze toekomst. Het vernietigt elke mogelijkheid tot échte geslachtsidentiteit en dus tot beschaving.

Nood aan echt bevrijdingsfront

Een mannelijke geslachtsidentiteit hoort bepaald te worden door de appreciatie die het krijgt van de verschillende lagen waarmee het in interactie staat, beginnend bij de vrouw en doorgetrokken tot de maatschappij in het algemeen. Het moet een onderscheidende identiteit zijn, dat zeker, maar wel een die de man een maatschappelijke positie geeft waarin hij een meerwaarde kan zijn op alle niveau’s. Cultuur heeft daar in al haar vormen alles mee te maken waardoor we zien waarom subculturen hier al snel (maar niet noodzakelijk) mee botsen.

Daarom is er inderdaad nood aan een ‘bevrijdingsfront’, maar dan wel een die de man in de eerste plaats bevrijdt van het consumentisme. Een eerste voorwaarde zal dan ook zijn dat er gebroken wordt met de invloeden die dit consumentisme in stand houden, zijnde de massamedia. Een identiteit wordt niet opgelegd door de televisie, ze begint bij het individu en manifesteert zich in de wijze waarop het constructief richtinggevend & -bevestigend uitwerkt voor de maatschappelijke rol van de man. Ook het hooguit indirect functionele heeft hier een plaats natuurlijk, opnieuw, cultuur heeft hier alles mee te maken.

Iedereen kent de clichés wel in de trad van “nu ben je een echte man”. Wellicht hebben meeste mannen nu nog een grootvader die praat over bepaalde bewijzen van mannelijkheid, wat kan variëren van militaire dienst tot zelfs trouwen. We vinden hier de verloren kern terug die voor Mei’68 als leitmotiv telde, namelijk de focus, het zelfvertrouwen, de vaardigheden en de deugden die van de man een verantwoordelijk (volwassen) wezen maakt.

En inderdaad, niet toevallig is het de grootvader die het hier altijd over heeft, het is immers een traditie die van man-op-man (incl. inspiratie van historische ‘grote mannen’ zoals in de VSA ooit Jack London en Benjamin Franklin mochten tellen) wordt doorgegeven. De afbraak van het gezin, de atomisering van de maatschappij, het verdwijnen van de klassieke kunst… hebben deze overdracht doorbroken en nu blijft er hooguit nog een karikaturale herinnering over aan dit fenomeen.

Omdat de gramsciaanse cultuurstrijd mijns inziens essentieel is voor de nationale omwenteling als ‘grassroot’ beweging te bewerkstellingen zal het daarom aan de bewuste man zijn een alternatieve cultuurstrijd te voeren. Dit is sowieso een die lijnrecht staat tegenover de consumentenmodellen van nieuwe man (metroseksueel), dan wel oude man (bierbuik). Beiden behoren tot dezelfde georchestreerde consumptiemaatschappij, beiden hebben geen enkel positief effect op de maatschappelijke pijlers waar zo’n effect noodzakelijk is voor een geslachtsidentiteit.

Als belangrijkste pijlers voor de échte man tellen: het gezin (de vrouw, de kinderen), de carrière (zelfstandigheid en kunde) en de gemeenschapsrol (verantwoordelijkheid). De vormelijke kenmerken dienen ten slotte in de eerste plaats tot het losrukken van de massaconsumptie van mode, fastfood (& -drinks) etc. Dit betekent echter hoegenaamd niet als ‘alternatieve’ andersglobalist door het leven gaan, maar juist het herwaarderen van de gewortelde man in de gewortelde samenleving.

De kunst van mannelijkheid

Concluderend wil ik in dit artikel niet in gaan op de concrete uitwerking van dit bevrijdingsfront. Wel kan gesteld worden dat van fenomenen zoals massasubcultuur en M!LF afstand moet genomen worden. Als alternatief kan ik de verrassend succesvolle beweging ‘The Art of Manliness’ noemen (artofmanliness.com). Deze zijn al een paar jaar bezig met het herwaarderen van de man naar zijn rol in de eeuwige traditie. Goed aan deze beweging is dat ze niet openlijk politiek geïnspireerd is, maar wel metapolitieke ambities heeft vanzelfsprekend. Door nuttige adviezen, vraaggesprekken en filosofische mijmeringen zien we dat The Art of Manliness goed onderweg is met precies datgene, de kunst van mannelijkheid herwaarderen en promoten.

Op het moment van schrijven is een project ’30 Days to a Better Man’ gestart, waarbij elke dag een opdracht wordt gegeven en men aanmoedigt de voortgang van de opdrachten bij te houden. Dit houdt alles in van (toekomstige) gezinsplanning tot schoenen poetsen en is een zeer goede aanzet voor ons ook om de geslachtsidentiteit van de man te herdefiniëren in het licht van de ruïnes van onze samenleving.

Willen we de nationale revolutie voor de gewortelde samenleving, dan is het van essentie dat we de culturele strijd in al haar facetten leveren. Deze strijd vraagt wellicht nuchtere analyses als aanzet, maar zal uiteindelijk afhangen van de metapolitiek en vraagt daarom de individuele verantwoordelijkheid van de man om zichzelf los te trekken van de ruïnes.

Laat ons het bevrijdingsnationalisme dan ook en vooral toepassen op onszelf! Tijd voor een echte seksuele revolutie!


MetaMilitant
Nationaal Censor

[Metamilitant is Nationaal Censor en hoofd van de Nationalistische Vormingscel. De meningen geuit in dit opiniestuk weerspiegelen echter niet noodzakelijk deze van de NSV! en zijn geheel voor persoonlijke rekening.]

Idee chiare e giovani speranze per la nazione russa

Idee chiare e giovani speranze per la nazione Russa

Ampio risalto in questi giorni è stato dato sul primo canale televisivo nazionale russo alla visita che il presidente Putin ha effettuato in Siberia nella città di Kemererovsk, presso alcune grosse industrie della lavorazione dei metalli pesanti, Putin ha parlato di un piano di sostentamento economico a favore delle grandi industrie, con forti sgravi fiscali per favorire uno sviluppo più dinamico nel settore. Ma anche altri temi di grossa rilevanza sociale sono stati affrontati: la Russia ha dedicato quest’anno per il sostegno dei giovani, dagli studenti alle giovane coppie, aiuti concreti con borse di studio per chi si distinguerà nell’impegno per lo studio, un modo questo per assicurare al paese delle nuove energie altamente specializzate e motivate; poi ingenti somme di denaro sono state stanziati anche in favore delle giovani coppie e non. E ancora, per quanto riguarda il problema degli alloggi, un piano di aiuti statali   per chi ristruttura vecchi alloggi o ne compra di nuovi.
 I Giovani russi come Masha Sergeyeva leader della “Giovani Guardie” (un movimento di sostegno a Putin) hanno le idee chiare e tanta voglia di far rinascere l’orgoglio nazionale russo di fronte all’ assalto della globalizzazione  liberista e delle lobby filo-israeliane. In tema di immigrazione Masha parla chiaro, la Russia ai Russi! Gli immigrati non possono ledere il principio in tema di occupazione “della preferenza nazionale” ovvero gli immigrati possono svolgere solo lavori per cui non sono impiegati i Russi, in caso contrario possono tornare nei loro paesi di origine. Idee chiare anche nell’ analizzare gli oppositori di Putin e più in generale i nemici del popolo russo. Il giudizio  che Masha ad esempio da su  Eduard Limonov, scrittore fondatore del Partito Nazional Bolscevico Russo è lapidario: “uno psicopatico”; e in effetti…pur essendo un personaggio a tratti interessante, stupisce per alcune situazioni a cui dice orgogliosamente di aver partecipato. Leggendo per esempio il suo libro autobiografico “Eddy Baby ti amo” lo si trova partecipare  da ragazzino ad uno stupro di gruppo su una giovane donna…Un ideologo dalle tesi  in parte interessanti  ma che per motivi, incompresibilmente, personali si è schierato contro Putin nonostante per un certo periodo di tempo lo abbia anche sostenuto. Ma oggi la Russia sembra avere nelle nuove  generazioni giovani concreti, che hanno individuato nel presidente Russo uno strumento reale di speranza e resistenza della nazione Russa, una nazione che ritrova milioni di uomini e donne non più deviati dalla demagogia pseudo-umanitaria ed individualista della retorica eversiva “occidentale” dove si esalta spesso una presunta “libertà individuale” per distruggere   una libertà di livello più alto che supera i miseri egoismi umani, ovvero quella della”NAZIONE”.
Nazione come comunità di uomini che lavorano, agiscono per un bene comune superiore, che è l’espressione delle loro radici, della loro identità, come è appunto il caso della Nazione Russa. Alla bella Masha(24 anni) e alle migliaia di giovani patrioti russi auguriamo dunque una lotta coronata di successi in nome del popolo russo figlio della grande stirpe della civiltà europea.

Piero Sciacca
http://www.fiammasicilia.it/Palermo_mondo.htm