Neo-Liberale Nachtmerrie

Neo-Liberale Nachtmerrie: Antwoord van de Wakkere Markt-Nationalist

Zowel in de EMU als in België komen recessiescenario’s gevaarlijk dichtbij. Beide economieën staan voor een periode van erg zwakke groei. Dat zal onvermijdelijk de overheidsfinanciën en de arbeidsmarkt aantasten. Het enige positieve nieuws in deze malaise komt van een spectaculaire afkoeling van de inflatie. Keerzijde van deze wel erg schrale medaille is dat de inflatiestop zal overschaduwd worden door een massaal banenverlies.

Groei valt stil

De voorbije zomer werd duidelijk dat de economische problemen niet beperkt bleven tot de VS. Het land van het cowboykapitalisme zal wel ten onder gaan aan haar eigen hybris en het sociaaldemocratische Europa, waar de “vrije” markt ingesjord zit tussen allerhande bureaucratische overheden, zou triomferen. Niets is minder waar. In zowat de hele wereld doken steeds meer en meer signalen op van groeivertraging. Zeker in de eurozone bleek het ontkoppelingssprookje, waarbij de Europese economie zich niets zou aantrekken van de externe problemen (door de Europese rechterzijde gevierd als het plan “Fort Europa”), niet opgewassen tegen de pijnlijke realiteit. Het Europese conjunctuurplaatje verslechterde de jongste maanden opmerkelijk snel. De combinatie van dure olie en voeding, een sterke euro, zware problemen bij de belangrijkste (Amerikaanse) handelspartners en het moeilijke kredietklimaat blijkt de Europese economie de das om te doen.

Voorlopig vallen de economische cijfers nog redelijk mee, maar het lijkt echt onwaarschijnlijk dat België deze economische dodendans zal ontspringen. De Belgische economie wordt uiteraard geconfronteerd met gelijkaardige problemen als de rest van de eurozone. De consument zit in moeilijke papieren. De voorlopig nog hoge inflatie en toenemend slecht nieuws vanuit de arbeidsmarkt ondermijnen het reëel beschikbaar inkomen (economische benaming voor “koopkracht”) waardoor er weinig ruimte is om extra uitgaven te financieren. Daarnaast worden de bedrijven geraakt door een combinatie van negatieve factoren: de binnen- en buitenlandse vraagvooruitzichten verslechteren, terwijl dure grondstoffen en de automatische loonindexering (België hanteert deze archaïsche reliek uit de jaren ’50 nog steeds als enige lid van de eurozone) de kosten massaal opdrijven. Daarmee worden de twee peilers van de binnenlandse vraag bedreigd, terwijl de vooruitzichten voor de buitenlandse vraag evenmin rooskleurig zijn.

De economische groei is al anderhalf jaar geleidelijk aan het vertragen, maar het ergste ligt nog voor de boeg. Dat wordt bevestigd door het afbrokkelende consumentenvertrouwen en dat van de ondernemers. Voor de komende kwartalen lijkt er amper enige groei in te zitten en het gevaar dat de economie in een technische crisis raakt is reëel.

Arbeidsmarktcrisis

De neerwaartse fase van de conjunctuurcyclus gaat onvermijdelijk gepaard met heel wat slecht nieuws. Het aantal faillissementen is al aan het oplopen en de trend zal op korte termijn zeker niet keren. De arbeidsmarkt reageert traditioneel met zo’n drie kwartalen vertraging op veranderingen in economische activiteit, zodat de gevolgen van de economische groeivertraging stilaan duidelijk worden. De terugval van voorlopige indicatoren zoals uitzendarbeid kondigt de moeilijke periode al aan. Het risico op massaal jobverlies blijft tot nader order beperkt. Toch zal de crisis overslaan van de inflatie naar de arbeidsmarkt. De ondernemer zal elke euro in twee bijten en twee keer nadenken voor hij iemand aanwerft. De dalende olieprijzen en stagnerende inflatie daarentegen impliceren een belangrijke koopkrachtstimulans voor de gezinnen.

In het zog van de inflatiehysterie werd al geïnsinueerd dat het loonakkoord voor 2009-10 compensatie moet inhouden voor de inflatie. Dit uitgangspunt gaat evenwel voorbij aan het feit dat de hogere inflatie al grotendeels (veel meer dan in de buurlanden) gecompenseerd werd door de automatische loonindexering. Dat mechanisme zorgde ervoor dat de Belgische lonen de voorbije twee jaar duidelijk sneller toenamen dan die in de buurlanden (bron: KBC Cam.). Keerzijde blijft wel dat de opmerkelijk snellere stijging van de loonkosten in ons land in de voorbije jaren suggereert dat er voor 2009-10 geen ruimte meer zal zijn voor reële loonstijgingen, willen we een exodus van de werkgelegenheid vermijden. Een meer gedisciplineerde loonmatiging is de enig werkbare manier om de opgebouwde loonhandicap terug te dringen

Dient de nationalist de nationaliseringen te steunen?

Hangt af van welk soort nationalist je bent. De staatsnationalist, die trouw zweert aan de natiestaten en de sterk geleide markten die de nationale belangen verdedigen, steunen de oplossingen die nu aan de oppervlakte komen drijven best wel. Nationaliseren wil zeggen dat een private rechtspersoon, in dit geval talrijke ondernemingen, worden overgenomen door de overheid als publieke rechtspersoon en die overname financiert met de staatskas, ons belastingsgeld dus. Het nadeel is wel dat onze staat helemaal niet geleid wordt door volksminnende economen, maar veelal sociaaldemocratische etatisten of liberaaldemocratische volksverraders. Zij zullen ervoor zorgen hun electorale belangen veilig te stellen en verkopen de ziel van de natie liever uit aan de hoogste bieder, dan dat ze het beste voor hun volk willen.
De volksnationalist daarentegen staat op een tweesprong. Hij kan op korte termijn de belangen van het volk veiligstellen door mee te gaan in een Keynesiaans compromis als alternatief voor de nationaliseringen en dus voor de uitbreiding van de staatsmacht tegenover de “volksmacht” (public choice sensu lato). Dit is evenmin aan te raden omdat de verschillende belangengroepen in deze maatschappij (lobbies, vakbonden en werkgevers-organisaties) wederom voor eigen winkel zullen pleiten. In een crisis is het een moordend idee om stil te blijven staan en te kibbelen. De economische crisis uitbesteden aan de sociale partners (wat Keynesianisme in essentie is) zou dus een verkeerde optie zijn.

“Fort Europa”

Wij, als NVC (en bij uitbreiding NSV), moeten pleiten voor de idee van het “Fort Europa”. Een autarchische confederatie die niet langer een economische slaaf is van de Amerikaanse hybris en niet langer de horige van de Russische gasbaronnen. Laat de Britten dan voor eens en voor altijd kamp kiezen: de VS of de EU. Wij dienen de Europese volkeren, het Europe of Nations, onvoorwaardelijk te steunen en een markt in te stellen die louter en alleen de belangen van de Europese volkeren verdedigt. Dit niet door ons af te sluiten van de wereld en alle economische banden af te snijden (Europa heeft immers geen eigen fossiele brandstoffen), maar door onze Europese eigenheid en welvaart niet langer te laten afhangen van Amerikaanse roulette en Russisch wannabe-imperialisme. Het wordt tijd dat Europa eindelijk eens serieus wordt genomen, en wij dienen de Europese stem niet alleen politieke en economische, maar zeker ook militaire kracht bij te zetten. Anders kunnen wij als Verenigde Volkeren nooit onze belangen verdedigen in de wereldpolitiek.

Kortetermijnmaatregelen zoals de opzegging van de exportsubsidies en –belastingen moeten dringend herzien worden. Het is immers in het grootste belang dat de Europese industrie (vooral spitstechnologie en afgewerkte producten) ongebreideld kan boomen in export en daardoor veel buitenlands geld in kas kan krijgen. In het achterhoofd houdende dat de chinese yuan op het punt staat opgewaardeerd te worden tot vijf maal haar huidige waarde!

Op langere termijn moet de Europese economie (voor de eerste keer in de geschiedenis trouwens) in Europese handen komen en moet de modale Europeaan, ware hij een Slovaakse handelaar of een Franse landbouwer of een Portugese arbeider, dé centrale figuur worden op de Europese markt en zijn zijn belangen de enige die tellen. Het is tijd dat de markt terug begint te draaien om de vrager en de aanbieder. Niet de aandeelhouder en de speculant.

Dit is een open kans voor Europa om te scoren maar er moet NU gehandeld worden! De huidige economische crisis is het perfecte klankbord voor de Europese nationalistische bewegingen om gehoord te worden. Nu zwijgen zou de toekomst van Europa en haar trotse volkeren voor eens en voor altijd compromitteren.


Wanderer

[Wanderer is Commilito en medewerker aan de Nationalistische Vormingscel, waarin hij mede-eigenaar is van de Werkgroep Economie. De meningen geuit in dit opiniestuk weerspiegelen echter niet noodzakelijk deze van de NSV!]