Vaart wel, Francis!

Vaart wel, Francis!

 

door Peter Logghe

Bron: Nieuwsbrief Deltapers, Nr. 157, Maart 2021

 

Hoewel we met z’n allen wisten dat het met zijn gezondheid minder goed ging, heeft zijn overlijden voor een donderslag aan heldere hemel gezorgd.  Hij was zo vergroeid met de Vlaamse Beweging dat hij deze als geen ander belichaamde, zeker intellectueel. Een Duitse journaliste noemde hem ooit eens een “Urgestein” van de Vlaamse Beweging, een fenomeen dus, én: terecht.

 

01/04/1946 - 04/03/2021

 

Als Brusselse ket heeft Francis het ganse gamma van de Vlaamse Beweging doorlopen: van Volksunie over de (eerste) VMO, Were Di, stichter-mede-oprichter van Voorpost. Daarna in de V.V.P., en het Vlaams Blok waar hij, samen met de vrienden, de grote electorale doorbraak, onder andere in Gent, wist te bewerkstelligen. Zovele jaren op straat en in het Federaal Parlement  als actieve Volksvertegenwoordiger.  Het parlement waar hij zijn actieve loopbaan afsloot met een afscheidsrede deels  in het Frans – hij was perfect tweetalig – zodat de politieke tegenstanders, de Franstalige parlementairen dus, een ongewoon goed geformuleerd zicht kregen op de beweegredenen van het radicale nationalisme in Vlaanderen. Eén van de hoogtepunten van Francis.

Waar men ging langs Vlaams-nationale wegen, kwam men Francis tegen: hoeveel zangavonden heeft hij geleid? Hoeveel studenten heeft hij wegwijs gemaakt in de Ierse rebellenliederenschat? Of het nu voor de Marnixring Adriaen Willaert was, of voor een VNJ-, NSV- of KVHV-afdeling: vormingsavonden gaf hij als de beste. Jongeren kon hij boeien met zijn verhalen, gelardeerd met liederen en kwinkslagen. Hij was een vaste waarde voor deze Nieuwsbrief en voor TeKoS, waar hij na zijn partijpolitieke jaren zijn stek had gevonden.

Twee thema’s  hielden zijn aandacht gaande: Het Europa der Volkeren en de heel-Nederlandse dimensie van ons Vlaams-nationalisme aan de ene kant (“Het Vlaams nationalisme is een deel van de groter geheel”) en de inhoudelijke uitdieping van ons nationalisme, in een jeugdige, rechts non-conformistische stijl. In die jaren ’70 en vooral ’80 en volgende van de vorige eeuw maakten wij in Europa deel uit van die nieuwe, rechtse jeugd die er overal wortel schoot. Er werden kameraadschappen gesmeed die er na 40 jaar nog altijd staan!

Francis gaf vorm aan die rechtse revolte, hij was er de eerste militant van.  Of het nu in een pub in het Ierse Clifden was waar hij met de rebelsong “Kevin Barry” de dames (en niet alleen de dames) tot tranen toe bewoog, of in het Italiaanse Napels een cantus bovenop een chic appartementsgebouw leidde met een groep enthousiaste Napolitanen, of in het zuiden van Frankrijk vorming gaf of in zijn beste Frans tussenkwam op de zomeruniversiteit van GRECE: Francis gaf zichzelf altijd voor de 100 volle percent. En dan vergeet ik nog de zangavonden van Voorpost aan de vooravond van de IJzerbedevaart.

Hij was nooit te beroerd om zijn stem te laten horen, ook in de jaren toen er amper naar ons stemmetje werd geluisterd. Hij ging in debat met een toen nog progressieve Mia Doornaert, hij ging in debat met professor Jaap Kruithof, en hij confronteerde links met haar eigen tegenstrijdigheden en onverdraagzaamheid. Niet zelden verliet hij als overwinnaar het debat. Zo zal ik nooit de avond vergeten in de Gentse studentenparochie, waar hij als vertegenwoordiger van het Vlaams Blok aan een politieke debat met alle partijen deelnam. Hij werd er uitgejouwd, beledigd, bijna fysiek aangevallen. Ik was erbij, in die zaal, samen met Joris uit Kortrijk, en zag hoe hij langzaamaan de sympathie in de zaal won. Op het einde van de avond kreeg hij breed applaus, en waren wij apetrots. Want hij kon debatteren!  Ik zal ook nooit het boekenstandje van Voorpost in Nederland vergeten, waar we belaagd werden door een massa spuwend en sigaretten-op-de-arm-uitduwend tuig. Francis gaf geen kik. Het was één tegen allen, het was ons kleine groepje militanten tegen de rest, “teen de hele wereld vrij”, zoals we in het Afrikaans zongen.

Hij was, hij is mijn oudste kameraad, en nu is hij er niet meer. In het Duitse afscheidslied “Ich hatt’ einen Kameraden” zongen we:  “Er liegt vor meinen Füssen, als wärs ein Stück von mir”.  Sinds vandaag besef ik het: Francis was een stuk van mij, Francis was een stukje van ons allemaal.  Ik zal dit lied nooit meer kunnen zingen, zoals ik zovele liederen nooit meer zal kunnen zingen zonder aan Francis te denken.  Hij is er niet meer, maar ik ben overtuigd dat deze, zijn belangrijke les aan de Vlaamse Beweging overeind zal blijven: de les dat kameraadschap het bindmiddel  is van die beweging, en dat niemand die beweging kapot krijgt als het bindmiddel er maar is.

Het woord van auteur J.R.R. Tolkien is meer dan ooit op zijn plaats: “I will not say: do not weep; for not all tears are an evil.” Vaart wel, Francis, ik mis je heldere stem nu al, en onze maandelijkse Nieuwsbrief mist jouw heldere, scherpe maar correcte pen.

 

Peter Logghe

 

 

Als je kan dromen zonder aan dromen verslaafd te zijn.

Als je kan denken en toch niet alleen maar een denker zijn.

Als je zege of nederlaag op dezelfde wijze kunt bejegenen.

Als je kan verdragen dat de waarheid die je sprak door canaille verdraaid wordt

om dwazen tegen jou op te jutten.
Als je je levenswerk vernietigd kunt zien en zo weer aan de slag kunt gaan.

 

Als je in één enkele worp alles kan verliezen

en zonder een zucht van spijt onmiddelijk zo maar kan herbeginnen.
Als je kan hard zijn en nooit woedend.
Als je kan trouw blijven wanneer alle anderen dat niet zijn.
Als je kan stand houden wanneer er niets mee overblijft
dan je eigen wil die zegt 'hou stand'

 

Tweede en derde strofe uit IF van Kipling
Vertaald door Francis Van den Eynde en tekst op zijn doodsprentje

Salut à toi, Francis !

par Georges FELTIN-TRACOL

Ex: http://www.europemaxima.com

Le 4 mars 1981, un jeune mouvement nationaliste, républicain et indépendantiste, le Vlaams Blok (VB), ouvrait sa première permanence à Anvers. Le même jour, quarante ans plus tard, l’une de ses figures historiques, François « Francis » Van den Eynde, rejoint depuis la commune d’Alost le vol des oies sauvages. C’est d’ailleurs sous sa direction que chantaient en français, en néerlandais et en allemand autour du Soleil de Pierre invités et participants à la dernière soirée solennelle des universités d’été annuelles du GRECE Les Oies sauvages.

Né à Bruxelles le 1^er avril 1946, Francis étudie les sciences humaines, puis travaille dans une compagnie d’assurances. Favorable à l’autodétermination de la Flandre, il s’engage très tôt à la Volksunie ainsi que dans des formations plus radicales telles que Were Di et Voorpost. L’approbation du pacte d’Egmont en 1977 par la Volksunie l’indigne. Il la quitte et milite bientôt au Parti populaire flamand (VVP). Le VVP forme en 1978 avec le Parti national flamand un cartel électoral prometteur : le Vlaams Blok.

Francis anime le VB à Gand. Il siège au conseil communal de la ville de 1988 à 2012. Élu au conseil flamand entre 1991 et 1995, il entre dès 1991 à la Chambre des représentants du Parlement fédéral belge en tant qu’élu de la Flandre orientale. De 1999 à 2001, il en est même l’un des vice-présidents. Il en démissionne, suite à sa participation – « sacrilège » pour les médiats régimistes – à une réunion de vétérans flamands du front de l’Est. Il conserve néanmoins son mandat parlementaire jusqu’en 2010.

Francis regrette qu’en changeant de nom sur les injonctions menaçantes et scandaleuses de la « justice » belge en 2004, le nouveau Vlaams Belang abandonne le solidarisme, se modère sur l’immigration et s’affadit. De plus en plus critique envers la ligne politique défendue par les instances dirigeantes, il est suspendu dès mars 2011. Il en est exclu le 27 juin suivant. À l’occasion des élections communales en 2012, il apporte un soutien public à la NVA (Nouvelle Alliance flamande).

Fier d’être Flamand et d’appartenir au monde néerlandophone qui englobe par-delà la Flandre et Bruxelles, les Pays-Bas et la nation afrikaner en Afrique australe, Francis s’affiche en Européen convaincu. Il défend à travers la réunification de l’Irlande, la cause flamande et l’émancipation de la Padanie une Europe identitaire des régions ethniques. Il participe chaque année dans la décennie 1990 aux universités d’été du GRECE en Provence. Passant aussi bien du néerlandais au français et à l’anglais, Francis s’impose au sein de l’assistance tant par sa culture, son sens de la répartie, son humour ravageur que par sa carrure massive.

Quand le brouhaha devient trop grand pendant les séances des questions des groupes de travail adressées aux conférenciers, Francis n’hésite pas à lancer tel un étudiant médiéval un tonitruant « Silentium triplex ! ». Désigné par la haute-maîtrise de l’université estivale « maître des chœurs et de la chorale », il tente bon an mal an de créer l’unisson, une gigantesque tâche pour une courte semaine fort active.

Francis Van den Eynde restera l’exemple du responsable politique affable et proche des militants de base. En lui brûlait la belle flamme de la cause des peuples d’Europe. Le mouvement flamand peut se féliciter de l’avoir compté parmi les siens.

Georges Feltin-Tracol.