Gesprek met Frederik Ranson van de "Nieuwe Solidaristische Alternative"

Gesprek met Frederik Ranson van de "Nieuwe Solidaristische Alternative"

 

Jullie organisatie is voortgekomen uit het Vlaams-nationalisme en verdedigt vandaag de eenheid van België. Is dat dan radicaal?

Eigenlijk stellen we niets nieuws voor. De meeste Vlaams-nationalisten zijn al gewonnen voor een vorm van Dietse of Groot-Nederlandse eenheid. Het verschil tussen hen en ons is dat wij die eenheid historisch en geopolitiek opvatten in plaats van zuiver taalkundig.

Die zuiver taalkundige benadering zal ons waarschijnlijk naar een straatje zonder einde voeren en uiteindelijk op niets uitdraaien. Men mag immers niet vergeten dat hun “Groot-Nederland” ook zijn taalkundige minderheden zal hebben, namelijk de Friezen in het noorden en de Saksen in het noordoosten. Zijn de Vlaams-nationalisten, die vandaag op de barricaden gaan staan voor de Catalaanse zaak, zich daar wel van bewust? Ik denk het niet. Dat soort nationalisme zal zich dan ook vroeg of laat tot een klein “jacobinisme” ontpoppen, omdat het het zelfbeschikkingsrecht aan zijn eigen “Catalanen” ontzegt.

Wij daarentegen beschouwen de “Dietse” (Belgische) identiteit als meervoudig van aard en dus intrinsiek confederaal. En de geschiedenis geeft ons gelijk. Als we bijvoorbeeld teruggaan naar de tijd van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, gesticht in 1815, dan zien we dat dat (al) het “Royaume des Belgiques unies” heette in het Frans. In het meervoud dus. En als we verder in de tijd teruggaan, komen we namen tegen als de Verenigde Belgische Staten (1790) of, nog, de Oostenrijkse, Spaanse en Bourgondische Nederlanden. Er bestaat vanuit een identiteitsbewust standpunt een heel argumentarium dat tot op heden onbenut is gebleven.

 

Hier is nog een kleine anekdote. We keren even terug naar 2007: de RTBF had net het einde van België in een docu-fictie gesimuleerd en heel de publieke opinie had het over de overwinning van het duo Leterme-De Wever. Toen ik onze kameraad Robert Steuckers aan het ondervragen was over de toenmalige situatie, heeft hij mij klaar en duidelijk gezegd: “België zal niet uiteenvallen”. Waarom? “Omdat al onze rivieren van het zuiden naar het noorden stromen”. Ik zou eraan toevoegen dat onze voorouders, bewust van het feit dat ze in een sacrale omgeving leefden, ons die waarheid leren doordat ze hun rivieren “vergoddelijkten”, net zoals ze met hun bergen en hun wouden deden.

 

Wat wij bepleiten, kan dus niet als “radicaal”  worden beschouwd, tenzij in de etymologische zin van “verworteld”. Wij willen vandaag de gevechten van gisteren achter ons laten en een sterke, nieuwe staat opbouwen, waarbij we bewust erkennen dat die de hele natuurlijke ruimte tussen Frankrijk en Duitsland moet omvatten. Wij stellen het alternatief voor van een soort “Zwitserland bij de Noordzee”, d.w.z. een confederatie die de plaatselijke eigenheden respecteert zonder in separatisme te vervallen. Wij willen opbouwen in plaats van afbreken en onze energie daarbij sparen voor de échte strijd van morgen, namelijk de strijd om “baas in eigen land” te blijven. Wij eisen dus méér soevereiniteit, niet de verkwanseling van een soevereiniteit die reeds beperkt is (door zoveel supranationale instellingen).

 

Overal in Europa gaan partijen als de PVV (Nederland), de AFD (Duitsland) en de FPÖ (Oostenrijk) erop vooruit. Beschouwen jullie hen als radicale partijen ? 

 

Er heeft uiteraard een “radicalisering” van de retoriek plaatsgevonden; het dolle migratiebeleid van mevrouw Merkel alsook de campagne van Donald Trump zijn daar grotendeels voor verantwoordelijk. Helaas vrees ik dat het hier vooral om een conjunctuurgebonden en oppervlakkig verschijnsel gaat.

 

Sta mij toe te beginnen bij Trump – of moet ik zeggen diens “chef-strateeg” Steve Bannon ? – die nu een jaar geleden de Amerikaanse presidentsverkiezingen heeft gewonnen met een zogenaamd “nationalistisch” en “protectionistisch” programma. Dat programma heeft nog meer aan geloofwaardigheid gewonnen door de typische vijandigheid en de Pavloviaanse reflexen van de massamedia, die overigens – bewust – de verwarring tussen “Amerikaans nationalisme” (cf. Steve Bannon) en “blank nationalisme” (cf. Richard Spencer) in stand houden. Dat wijst reeds op de moeilijkheid om van een “Amerikaans nationalisme” te spreken zonder in raciaal communautarisme te vervallen. Voor de invoering van de befaamde Wet(ten) betreffende immigratie en nationaliteit van 1965 was dat echter anders: toen was de Amerikaanse natie nog voor 90% blank. Dat is vandaag niet meer het geval.

  

Sommigen hebben ons ook willen doen geloven – vanuit een enigszins achterhaalde optiek – dat de overwinning van Trump die was van een “ondernemerskapitalisme” over het “financierskapitalisme” (belichaamd door Wall Street), maar de werkelijkheid is helaas anders. Sinds meer dan een halve eeuw gaat de ontwikkeling van multinationale ondernemingen in de richting van een totale concentratie (van industrieel en financieel kapitaal). Heden verdelen 300 à 400 multinationals de markten van de wereld onder elkaar, terwijl ze ons een consumptiemaatschappij van geatomiseerde en ontwortelde individuen opdringen, waarin de “diversiteit der volkeren” wordt vervangen door een “diversiteit der individuen” (cf. Praktischer Idealismus van Coudenhove-Kalergi). Dat systeem beweert – subjectief – “kapitalistisch” te zijn, maar is – objectief – meer en meer “communistisch”. Dat is wat de trotskist Jozef Landdowski uitlegt in het boek Sinfonía en rojo mayor. Dat geglobaliseerde kapitalisme van vandaag is 1000 keren revolutionairder dan het communisme van weleer ooit is geweest.

 

De rechtsen – en ik bedoel daarmee niet alleen de partijen die u net vernoemd hebt – zij die die analyse niet gemaakt hebben, zullen nooit begrijpen waarom ze steeds weer de dupe zullen zijn van het fameuze “culturele marxisme” van de huidige elites. Zij worden daarom ook wel cuckservatives genoemd, want ze zullen nooit begrijpen waarom die ideologie onderwezen wordt in onze scholen en universiteiten, waarom ze alomtegenwoordig is (tot in de reclames toe) en waarom ze kan rekenen op de actieve steun van machtige financiers, zoals de onlangs overleden Pierre Bergé of George Soros. Tegelijk wil men ons wijsmaken dat dat “culturele marxisme”, dat in het Frans ook libéralisme libertaire wordt genoemd, een alternatief is voor het kapitalisme waaruit het zelf is voortgekomen.

 

Dat gezegd zijnde, de zogenaamde “radicalisering” van nationaal-liberale partijen als de AFD, de FPÖ of de PVV moet niet alleen als een volks of spontaan fenomeen worden gezien, ze is ook het teken van een reële breuk binnen de elite zelf. Zo is een deel van de Duitse elites niet alleen het waanzinnige migratiebeleid, maar ook de sancties tegen Rusland kotsbeu. Ik denk dan onder meer aan gerenommeerde intellectuelen als Rüdiger Safranski, Peter Sloterdijk en Botho Strauss, die zich in scherpe bewoordingen hebben uitgelaten over de onverantwoordelijkheid die Europa's “kinderloze” politici (bijv. Merkel of Macron) aan de dag leggen ten aanzien van de toekomstige generaties. Helaas is die factie veel te onbeduidend in vergelijking met de industriële en financiële elites die de toon aangeven, en allemaal achter het beleid van Merkel staan.

 

Samengevat: ik zou willen waarschuwen tegen hen die denken dat de machtsverhoudingen (al) aan het kantelen zijn, maar ik wil hun ook niet enkele sprankeltjes hoop ontzeggen; kleine overwinningen zijn goed voor het moreel, maar illusies zijn dat niet!

 

Hoe zien jullie de toekomst voor bewegingen als N-SA of NATION (waar jullie heel dicht bij aanleunen)?

 

Ikzelf zie maar één weg, namelijk die van een coördinatie, zo niet een integratie. Hoe ver? Dat kan ik op dit moment niet zeggen.

 

Misschien dat de nationale idee die ik vandaag uiteengezet heb nog zal botsen op twijfels, terughoudendheid en obstakels van allerlei aard. In dat geval nodig ik jullie uit om eens goed rond te kijken. Overal in Europa zijn nationalisten – maar niet alleen zij! – plannen voor nieuwe confederaties aan het ontwikkelen, alsof de Europese Unie (al) op het punt stond uiteen te vallen. Ik denk dan onder meer aan de Visegrád-groep (rond Hongarije), waartoe nu ook de toekomstige Oostenrijkse regering overweegt toe te treden, en dan heb ik het nog niet eens gehad over het Intermarium (rond Oekraïne). Ik denk verder aan het plan van een Scandinavische confederatie, dat wordt bepleit door de Noordse Verzetsbeweging, die vorige maand te Stockholm nog de grootste nationalistische betoging van de recente Zweedse geschiedenis heeft gehouden.

 

Tot slot nog deze opmerking: punt 156 van het NATION-programma luidt: "de organisatie van een referendum over de eenheid en de constitutionele vorm van het land". Welnu, het voorbeeld van Catalonië toont ons vandaag dat dat misschien niet de beste oplossing is.