Daarstraks in mijn e-postvak IN gevonden met de volgende begleidende tekst:

 

In bijlage zend ik mijn bijdrage voor het novembernummer van Doorbraak, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging waar ik sedert een jaar of tien een periodieke buitenlandrubriek verzorg. Deze column zal echter niet verschijnen omdat ze volgens de redactie “teveel opinie en te weinig analyse” bevat.Ook mijn vorige bijdrage voor het juninummer werd om die reden geweigerd zodat ik ze dan maar op mijn website heb gezet.U begrijpt dat ik het met mijn halve eeuw journalistieke ervaring nu welletjes vind.

Ik wil er verder niet over polemiseren, maar nu weet U waarom U mij verder niet in Doorbraak zal lezen.

 
Reacties altijd welgekomen,

met vriendelijke groeten,

Guido Naets
Webstek:  www.guidonaets.be

Hieronder dan ook de volledige tekst die niet mocht verschijnen. Guido Naets begon zijn loopbaan op de studiedienst van de, toen nog Belgische, CVP-PSC. Daarna werd hij Europajournalist voor de BRT en nog later perschef van het Europees Parlement.

De EU v. de “populisten” –  Is er nog ruimte voor eigenheid?

De wereld moest ons dorp worden maar vandaag is ons dorp opnieuw de wereld. Globalisering, schaalvergroting, “Globish, Europa, nationale politiek, het gaat ons allemaal te ver en de burger komt in opstand tegen de gevolgen. “There is a tide in the affairs of men” wist Brutus al in Julius Caesar van Shakespeare; wie de kering van het tij niet ziet komen wordt weggespoeld.

Laatst overkwam het de Zweedse socialisten die op 19 september hun laagste score haalden sedert 1914, spijt 5 jaar oppositie tegen Alliansen, de centrumrechtse regering van Fredrik Reinfeldt.  Schuldig is Sverige Demokraterne (SD) die eindelijk boven de kiesdrempel  van 4 % geraakte en 20 zetels in de Riksdag haalden. De twee grote blokken weren zich nu als duivels om ze buiten te houden. SD , de Zweedse versie van de Nederlandse PVV of kunnen we populistische of underdogpartijen …

… niet op één hoop gooien?

Bewust van de kentering der tijden hebben ze veel gemeen, de SD van Jimmie Åkesson, de PVV van Geert Wilders, Danske Folkepartiet van Pia Kjaersgaard, ÖVP van Josef Pröll,  Lega Nord van Umberto Bossi, VB van Bruno Valkeniers, N-VA van Bart De Wever. Ze zijn geen doorslagjes van elkaar en ze mijden terecht elkaars gezelschap, opdat  men toch maar niet zou denken dat ze een of ander virus gemeen hebben. Dan treft hen  dezelfde quarantaine of  cordon sanitaire, als het FN van Le Pen of het VB van Filip De Winter. Wie het Padania van Lega Nord steunt, krijgt Rome op zijn hals omdat  Bossi SPQR vertaalde in “Sono porci questi Romani” (die Romeinen zijn varkens).

De underdogpartijen  die in het Europees Parlement een stevige fractie zouden kunnen vormen, wegen daar niet door omdat ze dan tegen elkaar zouden moeten aanschurken en de kleurpartijen hen toch geen fractiestatus gunnen. Populistische partijen hebben anders een gelijklopende “Unique selling proposition”. Ze durven, met verschillende intensiteit en klemtonen veel in vraag stellen, de staatsstructuur zelf, het establishment, de globalisering , de Europese regelneverij, de verloedering in de samenleving, de ongebreidelde immigratie, de manifest mislukte integratie… Deze rechtlijnige houding bracht Wilders tot in de koelissen van de nieuwe regering in Den Haag, zoals Kjaersgaard dat al langer doet in Kopenhagen.  Bossi zit stevig gebeiteld in Rome en De Wever deelt in Brussel helemaal de lakens uit. Wellicht zal een nieuwe regering in Stockholm zich laten gedogen door SD, zoals de regering Rutte-Verhagen in Den Haag door PVV.

Roma

De klassieke partijen zijn staatsbehoudend,  horen tot het establishment, zijn politiek correct, overtuigd van het eigen gelijk en allesbehalve geneigd om te luisteren naar de man in de straat. Tegenover de vervloekte populisten bewandelen ze twee wegen. Ofwel een politiek van uitsluiting, met destabilisatie en heksenprocessen (het zijn allemaal nazi’s)  maar procederen tegen Wilders maakt hem blijkbaar steeds groter, zoals het Vlaams Blok in 2004 zijn monsterscore van 25 % kon halen dank zij de idioten van het Gentse Hof van Beroep.

Het alternatief is het overnemen van echte of vermeende programmapunten van de populisten om ze de wind uit de zeilen te nemen. Links en recht deden het al op grote schaal, Schröder, Merkel, Zapatero, Blair tot en met Sarkozy met zijn Romabeleid. Bestrijding van overlast, zelfuitsluiting en asociaal gedrag, de grote massa vindt het prima en duizenden pro-Deoadvocaten horen de kassa rinkelen. Daarom is de hysterische uitval van Eurocommissaris Viviane Reding die Sarkozy net geen Kapo noemde, rampzalig voor het Europese gezindheid  van de doorsnee Fransman en voor de houding van de Franse president tegenover de EU.

De Eurobarometer

De Eurobarometers wijzen anders al lang op de nieuwe grondstroom. Met de Eurobarometer (zie de laatste op http://ec.europa.eu/public_opinion/archives/eb/eb73/eb73_...) peilt de Europese Commissie sedert decennia de Europese samenleving . Bestelde polls bewijzen meestal wat men wil bewezen hebben, zodat de Eurobarometer bevestigt: “Europe is good for you”. Maar hij toont ook aan dat het vertrouwen in de Europese instellingen op een laag pitje staat; amper 40 % opkomst bij de laatste EP-verkiezingen zegt genoeg. Voor de meeste burgers betekent de EU geldverspilling, bureaucratie,  lekkende buitengrenzen,  verlies aan identiteit.

De burger baalt van de om zich heen grijpende Pan-Europese Gleichschaltungsdrang  incl. betweterij. Daarom is de uitval van Reding (en Verhofstadt) naar Sarkozy een fout signaal naar de burger, net zoals de uitval van Angela Merkel naar Geert Wilders.