De fratsen van Trump en de hysterie die ze veroorzaken

De fratsen van Trump en de hysterie die ze veroorzaken

 

Francis Van den Eynde

Ex: Nieuwsbrief Knooppunt Delta, nr. 155, januari 2021

 

Dat Trump zichzelf in de laatste weken van zijn mandaat overtroffen heeft, hoeft, denk ik, geen betoog. Wie dacht dat hij met zijn “bijzonder merkwaardige” benadering van het covid-probleem al een Olympisch goud had gehaald in het rijden van een brokkenparcours, zal nu wel tot de conclusie zijn gekomen dat hij er ondertussen in geslaagd is het toen gehaalde eigen record te breken. Niemand zou het hem kwalijk genomen hebben indien hij na 3 november de overwinning van Biden had erkend, maar tegelijkertijd had beklemtoond dat dit niet betekende dat hij die verkiezingen had verloren, vermits hij meer stemmen dan de vorige keer had gehaald en dit ondanks de hetze die de meeste media jarenlang tegen zijn beleid hadden gevoerd. De publieke opinie zou dit zeker op prijs hebben gesteld en hij zou zich hiermee ongetwijfeld in een gunstige startpositie voor de volgende stembusslag hebben gemanoeuvreerd. In de plaats daarvan is hij als een slechte verliezer overgekomen door over alle daken te gaan schreeuwen dat er bij de presidentsverkiezingen massaal fraude was gepleegd ten voordele van de Democraten. Iets wat hij met geen enkel bewijs kon staven en wat bovendien, behalve dan bij zijn trouwste en fanatiekste achterban, totaal ongeloofwaardig klonk. Hij ging nog meer in de fout toen hij in een vrij agressieve terminologie een oproep deed om tegen die zogenaamde vervalsing van de uitslagen te betogen. Last but tot not least: hij wachtte bijzonder lang om tussenbeide te komen toen de demonstratie waartoe hij had opgeroepen, in geweld ging ontaarden. En dat voor een zittende president, geef toe “ il faut le faire”…

Het hoge aantal kiezers die ook deze keer voor Trump heeft gestemd en de zeer talrijke betogers die gevolg hebben gegeven aan zijn oproep om hem in Washington komen steunen (sommigen onder hen hadden hier zelfs een zeer verre reis voor over, de vrouw die door de ordediensten dood geschoten werd, kwam uit Sacramento in Californië, een stad op ongeveer 5000 kilometer van het Capitool) tonen voldoende aan dat vele Amerikanen zich helemaal niet kunnen terugvinden in de links liberale ideologie die sinds jaren hun maatschappelijk leven overheerst. Een alerte politieke leider zou hun misnoegdheid en de politieke energie die ze doet ontstaan, kanaliseren rond meer ernstige thema’s dan een ongeloofwaardig verhaal  omtrent  gemanipuleerde verkiezingsuitslagen. Trump heeft zoiets blijkbaar nooit overwogen. Hij hield het bij een reflex van slecht humeur, vergelijkbaar met dat van een verwend nest waarvan het meest geliefde stuk speelgoed werd afgenomen.

Maar indien het allesbehalve fatsoenlijk is om te betogen tegen een zogenaamde vervalsing van  verkiezingsresultaten, wat dan te denken van mensen die tegen een verkiezingsuitslag demonstreren, niet omdat ze er de legitimiteit van zouden betwisten maar doodgewoon omdat die niet is wat ze verhoopt hadden? Dat is nochtans wat de aanhangers van Hillary Clinton gedaan hebben toen deze laatste bij de verkiezingen van vier jaar geleden voor Trump de duimen had moeten leggen. De slogan“ Not my president” was over gans het land te horen. Ook in Washington op de dag van Trump’s  ambtsaanvaarding  Zou het kunnen dat de Amerikaanse Democraten op 6 januari van dit jaar op een broek getrakteerd werden die uit hetzelfde laken was gesneden? Het oude Vlaamse spreekwoord “ Wie wind zaait, zal storm oogsten” heeft blijkbaar nog niets aan waarde ingeboet.

Het mag trouwens gezegd worden dat de Amerikanen die toen betoogden omdat de uitslag van de verkiezingen hen niet aanstond, hiervoor de mosterd in het oude continent waren komen zoeken, onder meer in Vlaanderen. Op het einde van de jaren 80 en in het begin van de jaren 90 waren  betogingen tegen de uitslag van alle verkiezingen die voor het Vlaams Blok gunstig waren uitgevallen bij ons schering en inslag. Trouwens ook betogingen tegen de installatie van de gemeenteraden waarin voor de eerste keer mandatarissen van die partij zetelden. Dit ging vaak met geweld gepaard. Op de dag dat ondergetekende voor de eerste keer zijn eed in de Gentse gemeenteraad aflegde, werd aan het stadhuis een agent geraakt door een molotovcocktail die door een linkse betoger werd gegooid. Ik heb tot hiertoe geen enkele weldenkende horen beweren dat die demonstraties van toen aanslagen op de democratie waren. Integendeel, er werd – begrijpe wie kan – in naam van de democratie tegen normale en onbetwiste verkiezingsuitslagen geprotesteerd.  En wat de media uit die tijd betreft, zij rapporteerden in het beste geval over de incidenten  maar vonden het niet nodig ze te becommentariëren, laat staan ze te veroordelen.

Wat een verschil met nu. De kranten staan al dagen vol over wat zich op 6 januari in de Amerikaanse hoofdstad heeft voorgedaan en over de nasleep ervan, televisie en radio op kop! De belangstelling voor wat zich in Washington afspeelt overtreft deze voor de pandemie, ook al veroorzaakt die nog dagelijks tientallen doden. Het is bijna alsof België de 51ste staat van de VS is geworden. Er wordt zelfs flink over een en ander in de Kamer gedebatteerd. Overdrijvingen worden hierbij meestal niet geschuwd . Zo wordt deze zwaar uit de hand gelopen demonstratie steevast een ‘coup’ genoemd. Zij die dit steeds weer herhalen, weten blijkbaar niet hoe het er bij een echte staatsgreep aan toe gaat. Daarvoor is wat meer nodig dan een via de sociale media verspreide oproep om te betogen. Een echte putsch vergt een degelijke organisatie en moet dus op voorhand goed gepland worden. Dan gaan op een afgesproken datum gewapende troepen (militairen of milities) al dan niet gesteund door een volksopstand, strategisch belangrijke plekken en instellingen bezetten – een presidentieel paleis, ministeries, kazernes, luchthavens, radio, TV etc. Dit zorgt ervoor dat het bewind niet meer bij machte is om efficiënt te reageren en dus gemakkelijk kan uitgeschakeld worden. Op televisiebeelden was duidelijk te zien dat de betogers die er In Washington in geslaagd waren het Capitool binnen te dringen, daarna niet wisten wat ze er moesten doen en dan maar doelloos rondliepen.

Men is bovendien ook vergeten dat er zich bij ons ook al vergelijkbare feiten hebben voorgedaan. In 1920  slaagden de toen nog zeer jonge oudstrijders van de Eerste Wereldoorlog die voor een beter pensioen betoogden, erin om door de cordon van de Rijkswacht te breken en het parlement te bezetten. De Gentse professor Grints die hier in de kranten aan herinnerde, vermeldde wel zeer uitdrukkelijk dat het toen in Brussel om een democratische betoging ging in tegenstelling met de poging tot “fascistische coup”  die zich in Washington had voorgedaan (sic). Een interessante suggestie voor een quizvraag “Zoek het verschil”, zou ik zeggen. Hij vergat ook te vermelden dat de aanwezige parlementsleden de benen namen, behalve die van de Vlaams-nationale Frontpartij. Die waren zelf oudstrijders…

Men is blijkbaar ook al vergeten dat de beruchte wallingant José Happart er ooit in geslaagd is om een jonge stier door het parlement te jagen. De man maakte later carrière als bijzonder populair Waals politicus. Hebt u iemand ooit horen beweren dat hij met zijn rund het parlement had ontwijd en de democratie had ondermijnd?

Het ergste is echter dat de Vivaldictatuur de incidenten die zich in de States hebben voorgedaan aangrijpt om een aantal maatregelen te treffen om de controle op de sociale media te verscherpen, om met andere woorden de vrije meningsuiting nog meer aan banden te leggen. Met zijn oproep tot protest tegen de verkiezingsresultaten in Amerika wordt Trump dus ongewild een bondgenoot van De Croo. Wie had dat verwacht?

 

Francis Van den Eynde