Het gele gevaar

Het Gele Gevaar

…of wat had u dan gedacht?

China wordt door de Wereldbank en het IMF onder druk gezet om de opmars van zijn munt kunstmatig af te remmen. De yuan steeg de voorbije drie jaar met ruim 20% tegenover de dollar. Dat is een gevolg van de loskoppeling van de Chinese munt in 2005. Analisten wijzen erop dat de appreciatie van de yuan de Chinese ondernemingen pijn begint te doen, maar daar ligt Peking niet echt van wakker. Recente cijfers over de buitenlandse handel tonen aan dat de groei van de uitvoer stagneert, terwijl de stijging van invoer versnelt. Moordend voor de handelsbalans dus. Het “slechte” buitenlandse geld komt makkelijk en pijlsnel binnen terwijl het “goede” binnenlandse geld naar het Westen stroomt. Het handelsoverschot zakte in het eerste kwartaal van dit jaar met 12 procent tot net onder de 100 miljard dollar. Het ziet er dus naar uit dat het surplus op de handelsbalans in het najaar van 2008 voor het eerst sinds de dood van Mao zal verminderen.

En verminderen is een eufemisme.

De slabbakkende handelsbalans weegt op de groei van de Chinese economie. Peking zit met de handen in het haar en had op een miljardenoverschot voor 2008 gerekend. Ook de nieuwe economische pioniers blijven niet gespaard van de crisis. De recessie is nu officieel globaal. In het tweede kwartaal zakte de groei verder weg tot een “loutere” 10% (België mag al blij zijn met anderhalf procent). De opwaardering van de yuan zou moeten helpen om de inflatie onder controle te houden. Maar het effect is voorlopig beperkt, om niet te zeggen verwaarloosbaar. De inflatie mag dan wel gedaald zijn van 8,7% in februari tot 7,1% in juni, ze blijft volgens de regering en de centrale bank veel te hoog.

Steeds meer analisten bepleiten een bijsturing van het manische wisselkoersbeleid van Peking om de stijging van de munt af te remmen en de regeringsleiders aan te manen tot economische kalmte. China wil immers oogsten nu de westerse economieën op apegapen ligt, maar riskeert daarmee heel ondernemend en arbeidend China de dieperik in te helpen. Een wisselkoers- en rentebeleid moet immers “stabiel” gevoerd worden, met voldoende “rustzones” om de markt te laten acclimatiseren aan de economische groei. “Rust” is in het productiegekke China echter een verboden woord. Dat begint nu zijn kwalijke vruchten af te werpen: de export van Chinees textiel bijvoorbeeld was de sterkst groeiende economische sector in de geschiedenis van de mensheid maar kan vandaag de dag amper rondkomen. De Westerse prijsschuwheid is voorbij en de Europese markt wil zich in deze moeilijke tijden niet wagen aan risicovolle buitenlandse avonturen. Een misschien nog groter probleem zijn de minwaarden op de enorme Chinese deviezenreserves. Als Amerikaanse staatsobligaties een rendement bieden van 4% op jaarbasis, lijdt het Westen grote verliezen als de yuan met 14% zou stijgen in waarde over een jaar. Ook al is de yuan substantieel ondergewaardeerd, een plotse correctie zou niemand ten goede komen. Hoezeer de Volksrepubliek zich ook mag beroepen op haar revolutionair socialisme, een revolutionair economisch beleid zal onvermijdelijk leiden tot een zoveelste Chinese ondergang.

Het onverhoopt succes van de Chinese economie heeft de hele Europese markt meer dan 10 jaar lang in een wurggreep gehouden. Nu de houdgreep plots losser geworden is, moet Europa zo snel mogelijk terrein terugwinnen en de Europese belangen veiligstellen. Maar wat doen onze Eurocraten van de ECB? Ze verhogen de rente… In plaats van de Europese markt terug in Europese handen nemen verkoopt de EU ons uit aan de hoogste bieder.

Wanneer reageert het kapitaal en het middenveld? Allicht wanneer het te laat is.


Wanderer
Quaestor NSV!-Gent

[Wanderer is Commilito en medewerker aan de Nationalistische Vormingscel, waarin hij mede-eigenaar is van de Werkgroep Economie. De meningen geuit in dit opiniestuk weerspiegelen echter niet noodzakelijk deze van de NSV!]