De heidenen in de Lage Landen

Ex : Nieuwsbrief Deltastichting nr. 24 – April 2009

De heidenen in de Lage Landen


Neen, dit is géén boek over heidense spiritualiteit of heidense religiositeit in 2009 in de Lage Landen. Ugo Janssens vertelt in dit boek wél de geschiedenis van het heidendom – in al zijn aspecten – in de Lage Landen. Van de oertijd (voor zover men al iets kan zeggen, natuurlijk) tot het christendom: het heidendom in de symboliek, in de riten, in de tempelbouw en in de verschillende momenten van het menselijk leven.

Alles startte met de jagers en de verzamelaars, die op het einde van de middensteentijd (van 11.500 tot 5.800 v.o.j.) overschakelden van de jacht naar een meer sedentair bestaan. Maar in de eerste hoofdstukken heeft auteur Janssens het eerst nog uitgebreid over die andere species, de Heidelbergmens, die nogal zwaar leken op de neanderthalmens (die van 800.000 tot 150.000 jaar geleden leefden). Europa werd immers minstens 500.000 jaar geleden al bewoond, zoveel is wel duidelijk geworden uit allerlei vondsten (bijvoorbeeld gevonden in Spanje). Deze soort en de neanderthalmens hadden een zeer sociaal gedrag, zij verzorgden hun zieken en gehandicapten, ze geloofden in een leven na de dood, en begroeven hun doden met allerlei riten en grafgiften.

Dan kwam inderdaad de ‘homo sapiens’, en het oudste Europees exemplaar werd in de Roemeense stad Pestera gevonden: zo’n 35.000 jaar oud. Net als bij vele andere natuurvolkeren in de wereld werden ook bij die eerste ‘homines’ sporen van sjamanisme ontdekt. In Europa doken bijvoorbeeld rots- en grotheiligdommen op. De mensen geloofden in reïncarnatie, en dus in het behoud van delen van het lichaam. Allerlei delen van het dode lichaam werden daarom bewaard: botten, huiden, schedels.

Voor de wetenschappers is de overgang van de oude naar de nieuwe steentijd (van 11.500 tot 7.800 v.o.j.) een duistere, geheimzinnige tijd. Zovele vragen blijven onopgelost. Zo bijvoorbeeld de vraag of de (vrij) plotse overgang veroorzaakt werd door wereldwijde overstromingen? Men heeft er het raden naar. De Vlaams-Nederlandse kustlijn bijvoorbeeld zou rond 6.000 jaar voor onze jaartelling gevormd zijn. En in Denemarken werd een vrij grote grafplaats gevonden, waarin heel wat mannen en vrouwen begraven waren. In ons land moesten wetenschappers genoegen nemen met artefacten. In de religieuze beleving was de vrouw – de Moeder – het middelpunt. De befaamde wetenschapster Marija Gimbutas heeft haar sporen verdiend in het (letterlijk soms) opspitten van deze ‘duistere’ prehistorie.

De overgang van jagers naar sedentaire gemeenschappen leidde tot een verruwing van de maatschappij, er ontstond wedijver, ambitie en agressie, en deze evolutie leidde uiteindelijk tot een degradatie van de vrouw tot slavin. Maar andere wetenschappers bijvoorbeeld denken dan weer dat allerlei patriarchaal gerichte ruitervolkeren vanuit Oost-Europa voor de grote omwenteling zorgden. Op vele plaatsen ontstond een soort mannelijke drievuldigheid, met als opperste god de Vader als hoogste leider.

Vele sacrale plaatsen uit het Neolithicum werden in Europa teruggevonden, ook in West-Europa. De oudste omwallingen zouden 4.400 tot 3.500 v.o.j. zijn opgericht. Vlaanderen, Nederland en Duitsland werden grotendeel agrarisch, onder de zogenaamde bandkeramiekers.
Ook over de stenen kolossen, dolmens, menhirs, en andere monumenten, die op het einde van het Neolithicum werden opgericht, blijven de grootste twijfels bestaan, en de auteur Ugo Janssens maakt er een erezaak van om alle mogelijke stellingen mooi op een rijtje te zetten (met weeral de naam Gimbutas prominent vernoemd). Voor wie er nog zou aan twijfelen: Stonehenge ontstond niet in dit Neolithicum, maar werd pas veel later opgericht, tijdens de bronstijd).

De zonnegod werd geboren en zou de Grote Moeder steeds vaker vervangen. De winterzonnewende werd ook steeds vaker als het begin van het jaar beschouwd. Zonnesymbolen verschenen op de rotswanden – ook het complex van Wéris in de Waalse Ardennen moet in dit tijdsgewricht worden gesitueerd. Grafheuvels werden opgericht als magisch en religieus cultusoord (er zijn er honderden van bekend in België en Nederland). De auteur gaat uitgebreid in hoe er werd begraven en wat de mogelijke verklaringen zouden kunnen zijn.

Tussen 5.000 en 3.000 voor onze jaartelling waaierden de Indo-Europeanen vanuit Azië uit over Europa – de kopertijd en de bronstijd braken aan. Men schakelde over van inhumatie naar crematie, alhoewel, zegt Ugo Janssens, de vraag waarom dit gebeurde, ook nu nog niet kan worden beantwoord. Er zijn gissingen, er zijn veronderstellingen, maar zekerheid hebben we niet. De eerste urnenvelden in de Lage Landen duiken op rond 1.100 voor onze jaartelling. Ook mensenoffers behoorden tot de religieuze tradities in die periode, en voor de eerste keer in dit boek duikt de naam over de Germaanse oppergod, Wodan, en van allerlei Keltische goden. Ook de zonnewagen kwam steeds vaker voor.

In onze contreien doken de eerste Keltische migranten wellicht op tussen 1.400 en 1.100 voor onze jaartelling, en dan vooral als een elite die de autochtone bevolking ging overheersen. De Keltische cultuur was het resultaat van een economisch en militair overwicht – de Hallstattcultuur (Oostenrijk). Germanen kunnen trouwens niet los worden gezien van Kelten, het waren in oorsprong ook Kelten, maar vermengden zich gaandeweg met Baltische stammen en met allerlei niet Indo-Europese gemeenschappen.

De Kelten geloofden in reïncarnatie, en geloofden daarenboven dat de verblijfplaats aan de overzijde van korte duur was. Hun riten waren er steeds op gericht de goden gunstig te stemmen, de natuur met andere woorden gunstig te stemmen. Tempels, ook openluchttempels (vooral van de Kelten in onze gebieden) werden opgericht ter ere van de goden. De goden werden niet in menselijke vorm afgebeeld – althans niet zolang de Romeinen nog niet in onze streken waren gelegerd). In Vlaanderen, aldus Janssens, zijn vele Keltische tempels gevonden, de grootste daarvan in Kontich.

Germanen en Kelten cultureel van elkaar onderscheiden, is eigenlijk onmogelijk. Maar de goden van de Germanen kon je wel onderscheiden van de Keltische, want naast de verpersoonlijking van de natuurelementen waren de Germaanse goden ook de goddelijke vertegenwoordigers van de verschillende sociomaatschappelijke lagen van de samenleving. En in tegenstelling tot de Keltische priesters waren de Germaanse niet georganiseerd.

Ugo Janssens gaat in op de verschillende scheppingsverhalen, het pantheon van de verschillende goden, en de rites bij overlijden en geboorte bij de componenten van de samenleving in de Lage Landen na de komst van de Romeinen: de (Gallo-)Romeinen, de Germanen en de Kelten.

Tenslotte, om dit boek over heidenen in de Lage Landen volledig te maken, is er een hoofdstukje over de Oosterse goden in onze gewesten. Met komst van de Romeinse soldaten en een Romeins toplaagje kwamen ook allerlei goden in Vlaanderen en Nederland: Isis, Serapis, Cybele, en Mythras. Met deze laatste werd de akker trouwens al aardig beploegd voor de (voorlopig) jongste goddelijke komst in onze landen: het monotheïsme, in de vorm van het christendom.

Een zeer interessante uitgave. Veel informatie. Maar ook vele onopgeloste vragen.


Titel: De heidenen: Riten, culten en religie in de Lage Landen. Van de oertijd tot het christendom
Auteur: Ugo Janssens

ISBN : 978-90-209-8321-0
Verkoopprijs : 19,95 EUR (richtprijs)
NUR-code : 683 Oudheid (tot 500)
Afwerking : Paperback
Aantal pagina's : 304
Uitgave : Uitgeverij Lannoo

(Peter Logghe)

Odal: Germaanse Gewoonterecht en Eigendom

Odal: Germaans Gewoonterecht en Eigendom

De eerste plaats waar georganiseerde eigendomsrechten een fundamentele hoeksteen van de maatschappij werd, is bij de Germaanse stammen in de derde eeuw na Christus. Op een moment dat Rome voor de eerste keer experimenteert met gecodificeerde wettelijke bronnen die voor eens en voor altijd het bezit van, de rechten op en de handel in eigendommen moeten regelen, floreert de Germaanse economie, en kennen de stammenkoninkrijken in Hessen, Thuringen, Sachsen en Jutland grote welvaart. Terwijl Rome intussen nog verder sukkelt met praktische vraagstukken ter zake en moeilijk gehoor vindt bij de Romeinse handelaren en boeren worden de Germaanse volkeren beheerst door een algemeen aanvaard en afdwingbaar gewoonterecht. Ze hebben er zelfs een rune voor. Odalâ of Opalan, de rune van bezit, eigendom, erfenis, waarde en eigenheid.

De Germanen hadden geen geschreven wetteksten. Ze hadden zelfs geen werkelijk schrift. Maar ze hadden ondanks hun gebrek aan codices, wel wet en recht. Zij het ongeschreven. De Germaanse volkeren aan de overkant van de Rijn hadden lang voor Justinianus zou komen aandraven met zijn exhaustieve wetbronnen, een allodiaal recht en een asses-recht. Dit laatste was het recht van het oudste kind om de grondeigendommenvan de ouders te erven, met voorrang op de andere kinderen. Let wel, het betreft hier het oudste kind, en niet de oudste zoon. Na de kerstening werden dochters verboden te erven, hetgeen weldegelijk mogelijk was binnen het Germaanse gewoonterecht. Sterker nog, in het Germaanse gewoonterecht waren er strikte regels met betrekking tot de bescherming van vrouwen bij huiselijk geweld. Tacitus, de Romeinse geschiedschrijver, heeft heel wat verslagen geschreven over zijn reizen over de Rijn en beschrijft nauwkeurig hoe het Germaanse eigendomsrecht in elkaar steekt. Zowel man als vrouw kunnen erven en eigendommen bezitten. Bij het huwelijk kunnen de statische goederen (wat de partners bezaten voor het huwelijk) onder eigendom van de individuele partner blijven, of er kan bedongen worden voor de stamkoning, zodat de goederen in gemeenschap zullen worden beheerd. Een zeer logische en spontane regelgeving, die door de kerstening sterk werd teruggedrongen.

Het allodiaal recht is misschien nog interessanter. Dit recht, dat gedeeld werd door vrijwel alle Germaanse stammen, impliceerde dat eigendom een verbod op taxatie inhield. Belasting op eigendom en vermogen was niet aan de orde in het Germaans gewoonterecht, enkel op handel, doortocht, verbruik, vruchtgebruik en huur. De taxatie op eigendom, zoals de tienden op de opbrengsten van landbouwgrond, werden pas later door de christenen en de Katholieke Kerk opgelegd, opdat zij het monopolie op allocatie van ruimte en eigendomsrechten kon usurperen.

In de vergelijking tussen Rome  die weinig gewag maakte van eigendom en eigendomsrechten en de Germaanse stammen die een duidelijk en niet te ingewikkeld netwerk van rechten en overheidsonthoudingen hanteerden via het allodiaal recht – vallen enkele zaken meteen op:

- Er was vooreerst een Romeins Imperium en geen Germaans Imperium. Rome was een hierarchische republiek en later een nog hierarchischer keizerrijk met een al even hierarchisch leger. De krijger en de burger waren sterk van elkaar gescheiden. Zelfs fysisch, door de Rubicon. In de Germaanse stammenkoninkrijken was dat volledig anders. Het krijgerschap en burgerschap waren een tweesnijdend zwaard. Ze waren geen synoniemen, maar gingen met elkaar gepaard. In beperkte, kleine samenlevingsvormen als de Germaanse stammenkoninkrijken, drong arbeidsverdeling en comparatieve samenwerking zich niet zo sterk op als in het Romeinse wereldrijk. Zij waren ook alles behalve gestructureerd en hierarchisch ingesteld.

- Gezag was er nauwelijks aangezien er weinig was om aan te gehoorzamen. De orders van Rome waren eenvoudig: wereldoverheersing. Er waren geen Germaanse marsorders. De koningen bekampten elkaar niet, in tegendeel. Er was geen vraag naar territoriumuitbreiding, maar enkel naar ordentelijke en veilige handel. Germanen hadden zich ook nooit  toch tot zover wij weten  bezig gehouden met abstracte kunsten, zoals toneel of poëzie. En ondanks hun gebrek aan Romeins mondialisme en Romeinse kunstzinnigheid en smaak, was hun persoonlijke vorming veel ruimer dan die van de modale Romein of Gallo-Romein. De Germaan was compleet. Hij wist van alles iets, maar van niets alles. Dat was ook niet nodig in zijn omstandigheden. Pas toen de Hunnen en de Romeinen de centraal-Europese bossen en bergen binnenmarcheerden kwam de Germaanse strijdbaarheid tot ontwikkeling. Daarom is het misschien niet opportuun te stellen dat een Germaan een burger en een krijger is; maar eerder een burger is en een krijger als de nood zich stelde. Helaas is het anders uitgedraaid. De ongestructureerde en onsamenhangende ordening van de Germaanse stammenkoninkrijken heeft haar levenswijze uitgeroeid.

Het imperialistische Romeins mondialisme  en later het Kerkelijk imperialisme hebben, tot op de dag van vandaag, de spontane orde van de Germaanse samenlevingen en hun organisch gewoonterecht, dat haar cumulatiepunt kende in haar eigendomsrechten, met de grond gelijk gemaakt. Misschien zorgen de huidige crises ervoor, of zij nu van existentiële, metafysische, sociale of economische aard zijn, dat wij die christelijke en romeins-imperialistische gedachte gaan herzien. Volgens mij staren we ons blind op de verkeerde dichotomieën en pseudo-politieke vraagstukken. Kapitalisme, socialisme of solidarisme? Volk en staat? Volk of staat? Democratie of gezag? Europa der volkeren of Europese Unie? Rente of renteloosheid? Zwart of wit? Egalitair of niet? Dat zijn vragen die net ontspruiten aan Romeins en Kerkelijk Imperialisme. Hoe wil ik ingrijpen in de maatschappij en het leven van andere mensen? Neen. De vraag is niet : In welke wereld wil ik morgen wakker worden en wat moet ik daarvoor doen? Neen. De stelling is : Hoe wil ik morgen wakker worden en wat moet ik daarvoor doen!


Wanderer

[Wanderer is Commilito en medewerker aan de Nationalistische Vormingscel. De meningen geuit in dit opiniestuk weerspiegelen echter niet noodzakelijk deze van de NSV!]