Conflictmaatschappij en nationaal gevoel

Conflictmaatschappij en Nationaal Gevoel

Onze syndicale staat heeft een nieuw dieptepunt bereikt. De vakbonden hebben besloten dat de beste manier om een loonsverhoging te krijgen wanneer onze economie met de grootste moeilijkheden te kampen heeft… het platleggen van diezelfde economie is. En als je hier moedeloos van wordt zal er morgen zelfs geen mogelijkheid zijn jezelf voor de trein te werpen! Inderdaad, alle treinen staan stil, ACV en ABVV trekken hun omgekeerde vuilniszakken aan, oefenen nog eens de Internationale, drinken snel een pint met de makkers… en komen op straat. De algemeen staking is een feit en wordt zelfs door onze politici gesteund, of ten minste door hun onmacht mogelijk gemaakt.

Het is nu niet mijn bedoeling in al te veel detail hierover te treden. Economisch ben ik (mijns inziens) slechts matig onderbouwd en dus voel ik me niet geroepen met cijfer- en mechanismegegoochel aan te komen (zonder mijn vingers te branden tenminste). In de plaats daarvan wil ik het even hebben over wat in deze maatschappij aan de basis blijkt te liggen: conflict.

Conflictmaatschappij

Wij leven in een conflictmaatschappij. Sinds het Ancien Regime gevallen is worden we steeds tot meer groepjes gerekend die vervolgens elkander de loef af dienen te steken naar democratisch model. (pseudo-)Kapitalisten willen het kapitaal aan de macht. (pseudo-)Marxisten het proletariaat. (pseudo-)Feministen kan het niet echt schelen, zolang het maar vrouwen zijn. Enzovoorts.

Logischerwijs is dit conflictmodel doorgedrongen tot in alle dimensies van de post-moderne maatschappij. Kinderen worden tegen ouders opgezet. Mannen tegen vrouwen. Arbeiders tegen bazen. En dan zijn er daarbinnen nog eens verdere verscheuringen, kijk maar naar (vooral jeugd-)subculturen en voetbalclubs. Vroeger had je overigens dan ook nog eens een religieuze speler, maar die is inmiddels quasi volledig van het veld geveegd. Hoe dan ook, waar eens eenheid bestond, is nu enkel nog verdeeldheid.

En zodoende komen we tot een massamaatschappij van individualisten. Iedereen is inmiddels zoveel keren opgedeeld geraakt dat er praktisch nul verbondenheid met hogere niveaus meer overblijft. We zijn allemaal vogelvrij verklaard lijkt wel. Maar het wordt erger, omdat we in een massamaatschappij leven, zijn we zelfs het individu kwijtgeraakt en zodoende geëvolueerd tot robotachtige massamensjes. En daarmee kunnen we nu de ramp compleet maken: de uitingen van een gezamenlijk gevoel (door concerten, festivals, feestdagen, stakingen…) zijn niet meer dan een smakeloos schouwspel geworden. Echte verbondenheid kan men allang niet meer van spreken.

Generaties

Hoe dit zover is gekomen ligt in de opvoeding van generaties. Al decennia (eeuwen?) krijgen wij in steeds grotere mate wat men als een democratische opvoeding kan omschrijven door de strot geduwd. Dit democratisch idee (voor alle duidelijkheid heb ik het niet enkel over stemmen) is zo doorgedrongen in onze maatschappij dat het tot een afgodsbeeld verworden is. Wie hier nog de pretentie heeft te beweren dat het om een objectief standpunt gaat, die is niet meer dan beklagenswaardig daar hij dit afgodsbeeld via dogmata tracht te verdedigen.

Nu, hiermee roep ik niet op tot technocratie. Vergeet die objectieve mythe, er bestaat niet zoiets om een maatschappij op te richten. Hooguit bij het individu kan men van waarheid spreken, en enkel dit individu kan hiertoe besluiten. Dat is de enige objectiviteit, een individuele subjectieve waarheid.

Binnen Vlaanderen valt er overigens wel een melancholisch lichtpunt te vermelden. Door onze lange geschiedenis van cultuur- en daarna politiek activisme, en de aanhoudende problemen rond de Vlaamse strijd vandaag, is er binnen Vlaanderen nog enige van die verloren verbondenheid te merken. Maar in haar oorsprong ligt tevens haar falen. De cultuurstrijd is meegeëvolueerd (in plaats van zelf gegroeid) tot een politieke strijd. Door dit breed nationalisme zo stevig in haar fundamenten te metselen, omhelst ze zodoende haar ergste vijand. Alle pogingen om op een of andere manier Vlaanderen tot een wedergeboorte te brengen zijn zodoende volledig zinloos. En naarmate de generaties elkander opvolgen zal tegen dit tempo de Vlaamse beweging net als elders in Europa aan een gewisse dood sterven.

Nationaal gevoel

Nationalisme is anders dan andere 'ideologieën'. Wij geloven niet in een conflictmaatschappij. Wij geloven niet dat man en vrouw, kind en ouder, werker en baas, elkanders vijanden moeten zijn. De strijd van het proletariaat, de strijd van het kapitaal… dat zijn allemaal constructies voor ons, die schadelijk zijn voor wat ons allen samen doet hangen, namelijk: nationaal gevoel.

Wij geloven in eenheid en wij geloven in harmonie. Wij geloven dat de enige wijze om dit te bereiken is via het systematisch aankweken, dynamiseren en hooghouden van een nationaal gevoel. Men moet niet weten, denken of vinden, men moet vooral voelen en beseffen dat men een Vlaming is. Als men vandaag de dag een mening vormt dan komt men doorgaans tot de conclusie socialist, kapitalist, democraat, marxist… te zijn. Of Standard, STVV, Racing… liefhebber. Of… Welk voorbeeld ook, onze media, onze scholen, alles is op principes gebaseerd die dit in stand houden. (Ook een nationalisme gebaseerd op eigen baten hoort thuis in deze categorie overigens, het zogeheten centennationalisme.)

Als we met deze principes (of deze structuren maar dat verhaal laat ik dan maar voor een andere keer) breken en in de plaats een nationaal gevoel aankweken, dan en enkel dan, kunnen we systematisch de verdelende constructies, de opdelende leugens, doorbreken en terug een volk worden. Pas wanneer er een standen en klassen overschrijdende algemene bezorgdheid om de volkskracht bestaat, wanneer het volk daar als één in kan staan, dan pas hoeven we ons niet meer voor ons volk te schamen. En dan pas kan er een gezond volk groeien, dan pas kan een gevoel van nationale vreugde heersen, een gevoel van nationale fierheid.

En ja, dan zal ik durven zeggen: Ik ben Vlaming en daar ben ik fier op.

Maar vraag mij dat niet op dit moment! Vraag mij niet voor een verlaten station te staan en dan die woorden te mompelen! Daarvoor zijn ze mij te heilig, daarvoor is mijn stervend volk te heilig en daarvoor voel ik me te sterk ermee verbonden!

Stakingen, scheidingen, rellen… noem me maar romantisch, noem me maar fascistisch, maar voor mij hoeven deze zaken er niet te zijn. Voor mij zou een gezond volk zonder moeten kunnen. Maar zonder een nationaal gevoel zal dit er niet van komen en zullen we enkel verder degenereren tot… ?


Metamilitant
Nationaal Censor