Over verlangen en wilskracht, de kleenex en de onthouding

 

Over verlangen en wilskracht, de kleenex en de onthouding

Na de vorige gedachte van de week (9 maart 2009) over het schadelijke fenomeen van porno, werd ik zohaast overspoeld door klachten. Het is treffend dat het uitgerekend over een dergelijk onderwerp is dat ik me wederom genoodzaakt voel een verantwoording/rechtzetting/verdieping/… te schrijven. De vorige keer was het een boekuittreksel over feminisme dat in het verkeerde keelgat schoot, dit keer een feitenverzameling over de oorsprong en gevolgen van porno.

Homo Festivus

Wij leven naar verluidt in het post-post-post-modernistisch tijdperk. Omdat het ingewikkeld wordt met al die posts, zijn er nu slimmeriken als Fukuyama die maar besloten hebben een punt achter de geschiedenis te zetten en daarmee alle vormen van ideologie, alternatieven, idealen etc. stervend dan wel nutteloos te verklaren. Hierdoor loopt onze wereld nu rond met de post-mens, de Homo Festivus (Philippe Muray), die een breuk heeft gemaakt met zijn voorvaderen en zijn geschiedenis. Hij kan echter wel nog een zelfbehoudend instinct hebben, waardoor hij uit onzekerheid met zijn supermenselijke transcendentie zoekt naar een vijand om zijn pijlen op te richten. Dit echter uitsluitend door reactionaire reflex, wat zeker niet met idealen of ideologische trouw moet verward worden.

Men spreekt zelfs al van de Festivus Festivus (Philippe Muray een paar jaar later). Zoals de Sapiens Sapiens het moment was waarop de ‘Homo’ zelfbewust werd (weten dat hij weet), is de Festivus Festivus degene die viert dat hij viert. En dat is precies waar we in beland zijn, een maatschappij die viert en die viert dat ze kan vieren (wat een smurfentaal!). De Festivus Festivus is in tegenstelling tot de Homo Festivus anti-politiek en behoeft dus niet eens meer een constante vijand (communisten, islamieten…) voor zijn complexen te overkomen. De constant bejubelde en omnipresente Festivus ideologie is geen die in boeken geschreven wordt of met vurige toespraken verdedigd, het wordt juist door soft power, massamedia en volledige stilte rond enige vorm van alternatief tot algemeen geaccepteerd gedreven. Het ideaal is de ‘consumens’ geworden, die alles kan hebben zolang hij er geld voor geeft en op zijn beurt het systeem in stand houdt door medeconsumensen iets te geven in ruil voor geld.

Wat deze consumens gaande houdt is dus verlangens behartigen door geld te verdienen, en door geld te verdienen creëert hij op zijn beurt verlangens in een vicieuze cirkel. Kort samengevat: de Festivus ideologie is die van de consumens, van het consumentisme en dus van het verlangen, de consumens is slaaf van zijn verlangens.

Voluntate et Labore

Verlangen is echter een illusie, bevestigd door zowat elke niet-materialistische filosoof en filosofie uit de geschiedenis. Hun conclusies zijn zeer uiteenlopend, maar omdat dit artikel nog altijd gericht is op nationalisten, kunnen we stellen dat voor de ‘nationalistische ideologie’ (waarvoor ik me vooral baseer op nieuw-rechts en traditionalisme) het antwoord op verlangens de wilskracht is. Ja, men kan zeggen de traditie, maar die kijkt in het klassiek conservatisme enkel naar achter en is in het traditionalisme van een eeuwig (transcendent) karakter. In beide gevallen kan traditie dan enkel door wilskracht bereikt worden. Het is immers wilskracht die de traditie (ik geloof) omzet in de roeping (ik zal). Het is de omzet van wat zou moeten zijn in wat is door een individuele metapolitieke strijd. De echte strijd van de ‘nationalist’ in een Festivus maatschappij is niet in de eerste plaats te schreeuwen op de barricaden, maar zich te onttrekken van de consumens (naar het lied van Ile de France: “tuer le bourgeois qui reste en moi”). Het is precies daarom dat ik altijd oproep een levendige verbeelding te koesteren. In mijn huzarenstukje van zo’n 2 jaar geleden, ‘Op weg naar het Gouden Tijdperk’ (http://www.nationalisme.info/archieven/37-Op-weg-naar-het-Gouden-Tijdperk-Deel-1-Cyclisch-Denken.html), roep ik op een helder beeld van ‘het Gouden Tijdperk’ te schetsen door middel van concentratie (of, voor wie wil, meditatie) en daar dan ook naar te leven.

Om nu terug te komen op de gedachte van de week, hierbij ben ik door velen verweten geweest niet met de tijd mee te zijn. Welja, ik stel dan zonder schroom dat ik bewust buiten en tegen de tijd gekeerd sta, maar ik heb zeker wel ogen in mijn kas en ik leef heus niet in een klooster. Al sinds mijn 14de zoek ik antwoorden op het vraagstuk verlangen, oorspronkelijk vond ik die in het Boeddhisme, tegenwoordig vind ik die in Voluntate et Labore (Wilskracht en Arbeid, Hedin). Ik vind het echter jammer dat niet meer mensen zo in het nationalisme gerold zijn, maar juist door reactionair als Homo Festivus hun pijlen op een (vaak imaginaire of zelf geconstrueerde) vijand te richten. Al helemaal jammer vind ik dat velen nog altijd in hun Homo Festivus hoedanigheid zijn blijven steken, ook al beschouwen ze zich als aanhangers van een ideologie die hier juist een alternatief voor biedt!

Als ik in het licht van mijn devies Voluntate et Labore over porno moet spreken, dan kan ik stellen dat ik (voornamelijk) mannen zie die zich tegoed doen aan afbeeldingen, lapdances, dvd’s en wie-weet-wat-nog om tijdelijk aan hun verlangen als Homo Festivus te voldoen. Homo Festivus en Festivus Festivus geven geld uit (of tenminste tijd) om in ruil een onrealistisch vrouwenbeeld tijdelijk te mogen bezitten. Zij betalen voor een stripclub binnen te mogen of een film te zien. Ze hebben een kort en tijdelijk plezier in ruil voor dat geld, waarmee ze in een vlaag van illusie aan hun verlangen weten te voldoen. Een vrijwillige illusie, waarbij ze zich een vrouw tijdelijk tot de hunne mogen beschouwen, een vrouw die veel mooier en verzorgder is dan wat zij zich ooit zouden kunnen veroorloven met hun levenswijze. Na een kwartiertje lapdance hebben ze hun lol gehad en zal het van hun roes afhangen tot wanneer ze hier weer geld aan besteden. Dit is een illusie, of vulgair gesteld een vorm van masturbatie, zelfs al komt men niet tot de eigenlijke daad.

Dit voorbeeld kan ik zonder schroom doortrekken naar one-night-stands en puur seksuele relaties. Het enige wat in deze wereld strookt met Voluntate et Labore is de wilskracht en de arbeid die besteed wordt aan je eigen levenswijze te verbeteren en een serieuze relatie op te bouwen.

Ben ik dan preuts? Ouderwets? Of is het soms ‘wishful thinking’? Lig ik met mijn eigen seksualiteit overhoop of ben ik seksueel gefrustreerd wegens een afwijzing teveel? Bij verre geen van dat, mijn verdict omtrent aantrekkelijkheid is zelfs puur ingegeven door darwinistische evolutie: aantrekkelijke vrouwen kunnen de aantrekkelijke mannen krijgen en vice versa. Aantrekkelijkheid is natuurlijk een relatief begrip, maar het is per definitie onderscheidend in de zin dat het duidt op het verschil tussen zij die geen tijd en moeite (ofte Voluntate et Labore) steken in hun aantrekkelijkheid en zij die dat wel doen. Soort zoekt soort dan, dus mij zal je nooit horen zeggen dat de hoeveelheid lichaamsverzorging, sport etc. die een mens in zich steekt er niet toe mag doen in relaties. Men (vul maar in) kan opwerpen “dat het niet zou moeten” en natuurlijk telt innerlijk ook (óók), maar met dat soort van tabula rasa zijn we vet. Het doet er wel degelijk toe en zij die dat niet willen aanvaarden kunnen het inderdaad beter bij hun pornocollectie houden.

Conclusie

Als de antipolitieke Festivus Festivus of de schijnpolitieke Homo Festivus uit een stripclub komt, zal hij in zijn tijdelijke illusie aan zijn verlangens voldaan hebben. De metapolitieke nationalist zal in de plaats zijn lichaam verzorgen, om vervolgens een vrouw met equivalente fysiek voor het leven te vinden. Dat is dan geen voorbijgaande illusie meer, dat is permanente realiteit. Het is cru en vooringenomen om het zo te stellen, maar dit is wel waar het op neer komt. Als mijn redeneringen van vorige week te abstract waren, dan hoop ik me nu afdoende verduidelijkt te hebben.

Wat ons kan onderscheiden in deze Festivus maatschappij is dat wij wilskracht hebben waar dat anderen enkel verlangen kennen. Dit geldt voor porno, maar evengoed voor alcohol, tabak, activisme, studie etc. Enkel degene die wilskracht boven verlangen kan zetten is vrij, anderen zullen altijd geleefd worden.

Of om het met de teksten van het Minor Threat nummer Straight Edge (zonder dat zelf te zijn, zo zelfkritisch ben ik wel) te zeggen:

I'm a person just like you
but I've got better things to do


Metamilitant
Nationaal Censor