De meerwaarde van mythologie: Ovidius

 

De meerwaarde van mythologie : Ovidius

http://www.nationalisme.info/

Vele mensen vragen zich af of het bestuderen van oude mythen en legenden, zoals die van de Grieken, Romeinen, Kelten en Germanen, wel zin heeft. Mijn antwoord daarop is duidelijk, het heeft zin. Zo is het belangrijk om de geschiedenis te kennen en deze te bestuderen met het heden indachtig en met het oog op de toekomst (om geen vroeger gemaakte fouten te herhalen), is mij altijd geleerd. Vermits mythologie een gedeelte van de geschiedenis verhaalt en we dankzij de grote verscheidenheid aan mythen de geschiedenis beter hebben kunnen in kaart brengen, is ook deze belangrijk om te bestuderen en te koesteren.

Eén van de grote schrijvers van mythen (zowel Griekse als Romeinse) is Publius Ovidius Naso.

Zijn leven

Deze poëet, die werkte met hexameters en er als één van de weinigen geen enkele fout tegen heeft gemaakt, werd in 43 v.Chr geboren in Sulmo (een mooi gelegen provinciestadje in de Abruzzen). Samen met zijn broer, die slechts 1 jaar ouder was, werd hij naar Rome gestuurd voor zijn verdere opleiding. In deze stad legde hij literaire contacten en werkte op zijn 18 jaar al zijn eerste werk Amores af, liefdespoëzie gewijd aan een zekere Corinna.

Nadat hij een wereldreis door Griekenland en Klein-Azië had gemaakt en nadat zijn broer was overleden, verkoos hij het dichtersvak boven zijn ambachtelijke carrière. Een keuze, die hem grote voorspoed en populariteit bracht. Hij schreef dan ook een groot aantal werken, waarvan een deel (de meer moraliserende werken) voor imperator Augustus zelf. Tijdens zijn loopbaan huwde hij drie keer. Enkel het laatste huwelijk was een succes en hij kreeg 1 dochter en 2 kleinzonen.

Om een ons onbekende reden werd Ovidius in 8 v.Chr verbannen naar het eiland Tomi door zijn vroegere opdrachtgever. Daar stierf hij, hopend om naar Rome terug te keren in 17 n.Chr.

Die ballingschap zou ook slechts literaire fictie kunnen zijn, het enige wat we zeker weten over zijn leven danken we aan één van zijn eigen fictiewerken, Tristia. Als hij echt werd verbannen, dan komt dit doordat hij in zijn werk Ars Amatoria te lichtzinnig en te losbandig met de opgelegde wetten tot moralisatie omsprong.

Metamorphoses

Na zijn leven even geschetst te hebben, ga ik over naar zijn meest bekende en in zijn tijd meest beruchte werk: de Metamorphoses. Dit werk, geschreven in opdracht van Gaius Octavius Augustus en ook opgedragen aan deze 'verheven' imperator, bestond uit een verzameling van zeer moraliserende mythen, die de lezer meevoeren van het ontstaan van de wereld tot aan het bewind van Augustus. De imperator liet Ovidius deze werken schrijven om een einde te maken aan de jarenlange burgeroorlogen die Rome verscheurden na het mislukte triumviraat van Marcus Antonius, Marcus Aemilius Lepidus en Gaius Octavius Augustus. Dit klinkt als een vreemde manier om een burgeroorlog te beëindigen, maar het hielp blijkbaar: Augustus wist het rijk terug te verenigen. Hij ging er namelijk van uit dat wie de cultuur in handen heeft, het land in handen heeft. En dat deed hij op een zeer intelligente manier: hij gaf een aantal gerespecteerde schrijvers de opdracht een boek te schrijven, waarin de oude waarden en normen werden gepromoot. Deze theorie wordt tegenwoordig nog steeds gebruikt door de linkse Belgische staat, zij subsidiëren enkel groepen, muzikanten en schrijvers die even links zijn en die dezelfde boodschap als de staat verkondigen. Deze manier van denken zou ook door ons, Vlaams-nationalisten, moeten toegepast worden, helaas beschikken we niet over de financiële middelen om kunstenaars te subsidiëren.

Eerste voorbeeld: Philemon en Baucis(boek VIII, 626-724)

Dit verhaal gaat over een oud koppel, Philemon en Baucis, die in harmonie met elkaar samenleefden en die materieel misschien arm waren, maar in hun hart en ziel waren het zeer rijke en vrolijke mensen. Op een zekere dag kwamen Jupiter (Zeus) en Mercurius (Hermes) in menselijke gedaante naar Phrygië, een kleine provincie in Anatolië (Turkije) om de gastvrijheid van de bevolking te testen. Ze klopten bij alle huizen aan, maar in slechts één liet men hen binnen. Dit ene was dat van het oude koppel. Zij verzorgden de Goden, niet wetende dat het Goden waren, zeer goed en gaven ze naar best vermogen te eten en te drinken. Toen het uitkwam dat ze met Goden te maken hadden, verontschuldigden ze zich omdat ze geen beter maal konden klaarmaken. Maar de Goden namen hen mee naar de top van een nabijgelegen heuvel vanwaar te zien was hoe het ongastvrije dorp met zijn bewoners in een moeras verzonk. Enkel het huisje van de twee oudjes bleef over en veranderde in een kleine, maar zeer mooie en luxueuze tempel. De hemelbewoners gaven Philemon en Baucis de kans om een wens te doen, en deze luidde als volgt: “Wij willen hier graag uw priesters zijn, hier voor uw tempel zorgen, dat vragen wij, en, daar wij altijd samen zijn geweest, geef, dat hetzelfde uur ons beide haalt, zodat ik nimmer het graf van mijn vrouw zie en nooit door haar begraven word.” Deze wens werd vervuld en terwijl ze de tempel bewaakten, veranderde zij in een linde en hij in een eik, op hetzelfde moment.

Uiteraard is dit een verhaal waarin normen en waarden, geloof en vertrouwen, gastvrijheid en trouw hoog in het vaandel worden gedragen. Eerst en vooral, en dat is misschien zelfs de belangrijkste betekenis van het verhaal, wordt er in het verhaal de nadruk op gelegd dat de twee ouderlingen 'hun armoede licht maken door ze beiden met evenveel overgave te dragen' en dat ze beiden 'bevelen en gehoorzamen'. Dit zijn van die oude normen en waarden die vandaag de dag aan het verdwijnen zijn: als men vandaag arm is, gaat men zielig doen of stapt men naar het OCMW om geld van de staat te vragen i.p.v. er zelf voor te zorgen dat je terug aan werk, geld ed. geraakt. Onze huidige kapitalistische maatschappij zorgt ervoor dat we steeds moeten kopen, hierdoor gaan onze identiteit, onze normen en waarden verloren. Leef niet om te kopen, maar koop om te leven.

Een tweede waarde die naar voor komt in het verhaal is de eer en trouw, die ze hebben ten opzichte van zichzelf en ten opzichte van de Goden. Ook zoiets dat vandaag de dag aan het verdwijnen is, ons geloof in iets dat groter is dan wijzelf. Sinds Francesco Petrarca (de mens is de maat van alle dingen) wordt de mens meer en meer beschouwd als de norm en is de mens overgeschakeld van een ecocentrisme en het latere theocentrisme naar een antropocentrisme, de mens staat m.a.w. los van al de andere scheppingsvormen (dieren, planten, bergen, oceanen, het heelal, ed.) en zet zichzelf erboven als de nieuwe schepper. Vergeet niet dat ecologisme en nationalisme één strijd vormen, voor het behoud van het heimatland. En of dat geloof nu een geloof in God, in moeder aarde, vadertje tijd of in Wodan is, maakt in se weinig uit, zolang de mens maar beseft dat hij niet boven de natuur staat. De progressieve zijde van de maatschappij gaat er trouwens van uit dat dit wel zo is, zij denken dat de mens zichzelf en de natuur kan laten evolueren als daarvoor maar het juiste klimaat wordt geschapen.

Tot slot wordt in dit verhaal en in de vele andere verhalen uit de Metamorphoses het goede beloond en het slechte veroordeeld. In de huidige Belgische staat is het net omgedraaid, wij volksnationalisten worden voordurend als slecht afgeschilderd in de media en door de huidige regeringspartijen en we worden soms zelfs zonder directe reden veroordeeld, terwijl vele moordenaars, verkrachters en ander crapuul vrijuit gaat.

Tweede voorbeeld: De vier tijdperken (boek I, 89-162)

Dit verhaal vertelt over de vier, volgens de Griekse dichter Hesiodos vijf, tijdperken, die elk hun eigen manier van leven kenden. Het eerste geslacht was het gouden, het was als één grote lente, waar iedereen in harmonie met elkaar en met de natuur leefde, waar landbouw nog niet bestond en waar toch voedsel in overvloed was omdat enkel wat nodig was werd gedood of geplukt. Maar het meest intressante voor een volksnationalist is wel de volgende passage:

'Geen pijnboom werd gekapt, geen hout uit de bergen uitgezet op wegen over zee om vreemde landen te bevaren; de mensen kenden nog niets anders dan hun eigen kust.'

Verder vertelt hij dat oorlog en geweld pas zijn ontstaan toen men wel aan expansie begon te doen en niet meer met enkel het eigen volk op eenzelfde plaats woonde. Dit gedeelte is zeer mooi naar de eigen tijd te plaatsen, waar overal op aarde volkeren elkaar aan het uitmoorden zijn om hun land, samenleven tussen mensen met een verschillende cultuur, geloof, bloedband, taal ed. is nu eenmaal niet of amper mogelijk. Om even een zeer actueel voorbeeld aan te snijden, kijk naar China en Tibet: Tibet is ten onrechte gekoloniseerd door China en probeert nu aan de wereld te laten zien dat dit niet mag gebeuren met eender welk volk, bijgevolg wordt de Tibetaanse opstand in de kiem gesmoord door de Chinese autoriteiten en zijn er al heel wat doden gevallen. Ook bij ons klikt het niet tussen Vlamingen en Walen, twee aparte volkeren met een eigen cultuur, bloedband, taal en woonplaats. Wij zijn in staat naast elkaar in onafhankelijke landen te leven, maar écht samenleven is nu eenmaal onmogelijk. Wij zijn trouwens één van de weinige landen, misschien wel het enige, waar niet op grote schaal wordt gevochten en gemoord voor ons volk.

Nog iets anders dat naar voren komt uit deze passage is dat grootschalige immigratie ook tot problemen leidt: als iedereen op zijn eigen plek blijft wonen, zou racisme en xenofobie niet bestaan, er zijn dan geen ‘anderen’ in eigen land en men kan er dus ook geen angst voor hebben. Immigratie is enkel mogelijk op kleine schaal en als de geïmmigreerde partij zich volledig assimileert aan de plaatselijke bevolking. Of Ovidius (of zijn opdrachtgever Augustus) hier bewust een volksnationalistische boodschap verkondigde, betwijfel ik. Het zijn en blijven Romeinen, staatsnationalisten met een enorme expansiegedrag.

Besluit

De boodschap in de verhalen, waarvan ik er net 2 heb aangehaald, is duidelijk : eer en trouw, outer en heerd, respect voor de naaste en voor wat je gegeven is zijn de basiswaarden van de mens en het menselijke denken.
Daarom heb ik gekozen voor het solidarisme en het volksnationalisme, dit is de meest natuurlijke vorm van het leven.

Sam Cleymans
Quaestor NJSV-Antwerpen