Wat te leren van het geval Ron Paul?

 

Wat te leren van het geval Ron Paul?

Zij die Ron Paul nog niet kennen volgen waarschijnlijk te weinig internetnieuws en zouden best eens onderaan in de rechterkolom van nationalisme.info kijken. Anderen zijn hem ongetwijfeld het afgelopen jaar met de Amerikaanse presidentsverkiezingen tegengekomen. Ron Paul was immers de meest ‘opvallende’ Republikeinse kandidaat. In zijn standpunten viel hij meteen op, libertarisch, isolationist, anti-staat, anti-oorlog, anti-big finance en ga zo maar door. In zijn campagne was hij echter ook een buitenbeentje, geen grote bedrijven achter zich maar wel miljoenen Amerikanen (en overigens ook veel steun en belangstelling van niet-Amerikanen) welke vooral via internet zeer vroeg al een grote campagne voerden. Via het internet op een dag vijf miljoen dollar bijeen sprokkelen is geen klein bier moet toegegeven worden!

Van hoop tot ontgoocheling

Alleszins was hij de hoop voor een vrij bonte bende, zowat alles van en tussen radicaal-link tot radicaal-rechts vonden wel iets goeds aan dr. Paul. Ook ik dacht eerlijk gezegd dat hij iets had kunnen verwezenlijken, maar dat werd dus een pijnlijke gewaarwording voor mij en velen zoals mij. Terwijl de campagne verder liep, kregen we immers nogal rare zaken op ons bord. Om te beginnen verliep de campagne zelf niet zo krachtig als de manier waarop ze gelanceerd was. De grote fondsen werden snel, effectief noch efficiënt aangewend (ze zijn nog altijd niet op) en het leek wel alsof dr. Paul doelbewust een ‘third party’ beweging wilde lanceren zonder in het verdomhoekje van deze third parties te worden gedreven.

Maar ook de uitspraken van de man deden hoe langer hoe meer de wenkbrauwen fronsen. Denken we maar aan zijn belofte dat het eerste wat hij als president zal doen is “alle drugsdealers vrijlaten [en] de drugswetten afschaffen.” Nu mag hij wel als libertariër vinden dat het probleem van drugs daarmee wordt opgelost, tienduizenden zwarte en latino drugsdealers terug in de maatschappij werpen gaat het klimaat van de geteisterde etnische getto’s (en de steden van die getto’s daarbij) niet ten goede komen.

Niet veel later begon hij een ‘I have a Dream’ campagne waarin hij zich als grote King-fanaat uitsprak. Wat dit potsierlijk maakt, om te beginnen was King openlijk voor staatssocialisme (libertarisch?) en daarnaast was hij een hypocriete bedrieger tot en met, iets wat natuurlijk niet door massamedia zal vermeld worden, maar stromingen in de marge, waaronder zeker ook libertariërs, mee bekend zijn. Het morde dus behoorlijk in het Ron Paul kamp tegen die tijd. Als klap op de vuurpijl kregen we vorige week dan nog, toen Obama verkozen werd, volgende uitspraak:

“With the election behind us, our country turns hopeful eyes to the future. I have a few hopes of my own.

I congratulate our first African-American president-elect. Martin Luther King, Jr. certainly would be proud to see this day. We are stronger for embracing diversity, and I am hopeful that we can continue working through the tensions and wrongs of the past and become a more just and colorblind society. I hope this new administration will help bring us together, and not further divide us. I have always found that freedom is the best way to break down barriers. A free society emphasizes the importance of individuals, and not because they are part of a certain group. That’s the only way equal justice can be achieved. (…) ”

Van grote hoop tot grote ontgoocheling, dat is Ron Paul het afgelopen jaar voor velen, waaronder ook vooraanstaanden zoals Pat Buchanan, geweest.

Wat voor lessen te leren

De Amerikaanse verkiezingen zijn wellicht overroepen, maar ze vormen desalniettemin een interessante gevalsstudie. Dus, wat voor lessen vallen er nu uit dit aspect, het geval Ron Paul, te leren? Als je het mij vraagt is de voornaamste conclusie dat heulen met het systeem (kiezen tussen Obama of McCain zoals blijkbaar ook veel van onze mensen doen) dan wel niet mag werken, maar een alternatieve ‘korte weg’, de beste kandidaat van een partij uitzoeken en die steunen, ook maar tijdsverlies blijkt. Tijdsverlies, allereerst wegens de mislukte campagne en ten tweede wegens de absurde standpunten die de kandidaat in kwestie vervolgens inneemt.

Het is natuurlijk wel aantrekkelijk, in de VSA heb je als wakkere kiezer de keus tussen een kansloze ‘Third Party Candidate’ of een weinig lovenswaardig Republikeins (of Democratisch) buitenbeentje. Kansloos, nutteloos, maar dit spelletje houdt de mensen tenminste gaande blijkt zo. Het zijn verkiezingen, je ziet twee flutkandidaten, je wil er iets aan doen en je gaat dus maar iets als de ‘Constitution Party’ steunen. Je gaat de deuren af maar mensen in de VSA hechten toch geen waarde aan kansloze derde partijen merk je al snel. Dus kies je voor het buitenbeentje te steunen, je doet hetzelfde, je zal wat meer bijval krijgen, maar uiteindelijk blijven de feiten de feiten: de VSA is een ‘financial democracy’, Wall Street en de mediaconglomeraten kiezen de kandidaten, niet de ‘Primaries’. Zinloos dus, hoe je het ook draait of keert.

En dito voor onze regionen overigens. Niet dat we hier maar twee partijen hebben natuurlijk, maar dat is ook niet wat aan de basis van dit probleem ligt. De basis is een fixatie op het democratisch stelsel, op tijdens de verkiezingstijd wat proberen en daarnaast vooral verbitterd als een knorrige bejaarde lopen klagen over het huidige wanbeleid. “Democratie is opium voor het volk”, zei een groot man ooit daarover...

Gaan we dus de VSA even bekijken en gaan we ons dus afvragen: Wat kan een Amerikaan dan doen? Het enige wat men kan doen wanneer het systeem vanuit een ivoren toren werkt, is te beginnen met entryisme, een ‘grassroot’ beweging. Het systeem (ook dat van de VSA) heeft sowieso haar wortels in lagere echelons, zoals de Democratische en Republikeinse partijcomités, maar ook wijkcomités, liefdadigheidsorganisaties etc. Men moet overigens wat de VSA betreft weten dat er geen enkele ideologische lijn Democraten of Republikeinen bindt, er kan dus ook geen enkel moreel bezwaar zijn tegen een nationalist in partijposities. Door deze posities te verwerven kan men geleidelijk aan doordringen tot hogere echelons en de staat zoals dat heet ‘ondermijnen’.

Als men dit mechanisme beseft, en dus de verkiezingsmanie loslaat, kan er voor echte ‘Change’ gezorgd worden in de VSA. Ik hoop dan ook dat alle Amerikaanse nationalisten (maar ook andere stromingen) dit zullen toepassen de komende jaren, zeker wanneer zal blijken dat die ‘Change’ van Obama weinig zal inhouden… Er zullen natuurlijk wel coördinerende organisaties nodig zijn, die deze mensen hiertoe aanzetten en hierbij helpen, en ik weet dat er zo al een aantal in de VSA op dit moment nog een beetje gedesoriënteerd rondzwerven. Het zal nu aan hen zijn te beseffen wat te doen staat en dit besef met de daad kracht bij te zetten!

En voor ons? Laat ons die verkiezingenmanie net zo goed loslaten. Het democratisch systeem is wellicht niet zo hopeloos ongrijpbaar als in de VSA, het systeem blijft het systeem en de huidige koers van het Vlaams Belang zou ons nu eindelijk moeten doen beseffen dat de democratische weg ons niet zal baten.

Net als in de VSA hebben ook wij op dit moment organisaties die een beetje doelloos rondzwerven, maar eens wij de kracht van het entryisme beseffen en dit gaan toepassen kan ook bij ons daar verandering in komen.

Conclusie

De koude douche die Obama-fanaten de komende vier jaar krijgen is door Ron Paul nu al gestort over de hoofden van flink wat tot hier toe politieke gelegenheidsactivisten. En ze zijn er niet blij mee. Tijd voor hen en tijd voor ons om voor een andere aanpak te opteren, een aanpak die meer moeite vraagt, minder spectaculair is, maar indien toegepast haar vruchten zal afwerpen.

Nu dat de democratische kronkels figuren als Dedecker en Obama naar voren hebben geschoven, nu dat de economische situatie in ons voordeel draait en nu dat alle maskers aan het afvallen zijn zal het nu van ons afhangen. Nu kunnen onze historische momenten komen, nu zullen we keerpunten bereiken waar we van gebruik kunnen maken en nu zullen we een de mogelijkheid zien om echte verandering in het systeem te brengen. Laat ons dus de doodlopende wegen vergeten, laat ons nutteloze acties en activiteiten stopzetten en laat ons de gezamenlijke inspanningen constructief coördineren richting deze roeping. Geen compromissen, geen halve zwaluwen en alsjeblieft geen doodlopende wegen meer. Nu is het onze beurt om te roepen:

Yes we can!


Metamilitant
Nationaal Censor