Maurits De Maertelaere (1927-2014)
Ik heb dat beeldje in Maurits z’n atelier altijd weten staan. Een verfijnd, slank naakt, gekapt uit wit marmer van Carrara. Toen hij, na een mooi leven vol noeste arbeid, de deur van zijn atelier achter zich dichttrok, gaf Maurits me het kleinood mee.
Bijna veertig jaar geleden, ontmoette ik Maurits De Maertelaere voor de eerste keer. Het klikte meteen tussen ons. Mijn bezoeken aan zijn atelier koester ik als de meest dierbare herinneringen. In Kalken kon het jachtige leven even tot rust komen. Overpeinzingen over de vrienden, het leven, en de bandbreedte van de strijd. Ze konden tot in de late avonduren duren. ‘En zo, of zo’ beaamde Maurits, filosofisch.
Maurits kende in heel Europa de goden en klein Pierke. Overal gaf hij present met zijn beeldhouwwerk, van Zuid-Vlaanderen tot Occitanië en van de Oost- tot de Noordzee. Een kunstenaarsleven, soms ondankbaar, dat hij in zijn stijlvolle, trotse eenvoud volwaardig beleefde.
Een voldaan leven
Maurits de Maertelaere is na een voldaan leven voorbije zomer heengegaan. Wat blijft is zijn beeldhouwwerk, uit steen en hout gewekt tot leven. Het Schone zoals Maurits het zag. Ze zijn uit ons huis niet weg te denken: een moeder die haar kindje omarmt, dansende jongen en meisje, heidense figuren elkaar omhelzend, drie kinderen van Moeder Aarde die de sterren aanreiken als op een gravure van Dombrowski.
Ik kijk ook naar de adelaar boven het haardvuur. Maurits was de vriendenhand uit het gedicht die de adelaar uit nobele eik sneed: “het dubbele hoofd strak en trots geheven naar ginds en naar ginds”.* Symbool van 1.200 jaar Europese geschiedenis waarover hij zoveel kon vertellen.
En dan is er nog dat beeld uit wit marmer van Carrara. Vorige week viel het toch wel in stukken op de grond. Het kon niet waar zijn. Tekenen vanuit het hiernamaals zijn niets voor mij. Ik verzamelde dus zorgvuldig de brokstukken en, zonder hoop, haastte me naar een handige Harrie. En het onmogelijke gebeurde: geen sporen van restauratie. Het beeld kreeg ik heel terug.
De achtergelaten boodschap van beeldhouwer Maurits De Maertelaere: het Schone is sterker dan (gebroken) steen.
*Uit het gedicht De Adelaar van Paul-Hendrik Leenaards ( 1924-1988)
del.icio.us
Digg
Facebook
Les commentaires sont fermés.